Γιατί λατρεύω το Baseball

Τί είναι αυτό το πράγμα με εμένα και το Baseball; Τί απίστευτη μονομανία είναι αυτή; Ξαναδιαβάστε το καλά αυτό: Μονομανία έγραψα, όχι τίποτε άλλο που σκέφτηκε το βρώμικο μυαλό σας.

Αυτή η κατάσταση έχει αρχίσει να εντυπωσιάζει ακόμη κι εμένα, καθώς τις προηγούμενες εβδομάδες έβλεπα ένα καταπληκτικό Ντοκιμαντέρ, το "Baseball" του Ken Burns, για το οποίο ήδη σας έχω γράψει αρκετά πράγματα. Μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ λοιπόν είδα και κατάλαβα γιατί οι Αμερικάνοι είναι τρελοί με το Baseball. Το έφτιαξαν μόνοι τους -εμπνευσμένοι βέβαια από άλλα παιχνίδια- και το ανέπτυξαν σε μία περίοδο που δεν υπήρχε τίποτε άλλο στην Αμερική. Ούτε αμερικάνικο ποδόσφαιρο, ούτε μπάσκετ και φυσικά ούτε το δικό μας ποδόσφαιρο.
Το Baseball όμως γιατί να λέει κάτι σε εμένα;
Γιατί "μιλάει" στην ψυχή μου;
Εγώ δεν έχω επαφές με την Αμερική, ή τέλος πάντων δεν είχα κατά την πορεία της ζωής μου με τέτοιον τρόπο ώστε να επηρεάζομαι, ασχέτως αν τώρα υπάρχουν συγγενείς μου εκεί. Και ποιός δεν έχει άλλωστε συγγενείς στην Αμερική.
Θέλω να πω ότι στην καθημερινότητά μου ως παιδί και ως έφηβος μεγάλωσα χωρίς Αμερικανικούς επηρεασμούς, αλλά και χωρίς ελληνικούς αθλητικούς επηρεασμούς. Ο πατέρας μου δεν ενδιαφερόταν ποτέ για τον αθλητισμό. Τώρα πια που μεγάλωσε πηγαίνει μεν στο γυμναστήριο και η φυσική του κατάσταση είναι άριστη, αλλά ποτέ δεν του καιγόταν καρφί για το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ κι έτσι στο σπίτι δεν παρακολουθούσαμε ποτέ αγώνες στην τηλεόραση, ούτε και πηγαίναμε στο γήπεδο, μία κατάσταση που άφησε ανεπηρέαστες τις αθλητικές επιλογές μου και κυρίως απελευθερωμένες από το ποδόσφαιρο. Για να πω την αλήθεια μου δεν θυμάμαι να παίζαμε ποτέ μπάλα μαζί. Μου συνέβει δηλαδή το ακριβώς αντίθετο από εκείνο που γίνεται στην Αμερική με το Baseball, αλλά και με τους Έλληνες πατεράδες και το ποδόσφαιρο.
Έτσι, πάντα η αθλητική μου ενασχόληση ήταν εντελώς αντισυμβατική, με την μητέρα μου να έχει τον πρώτο ρόλο των επιλογών. Ως παιδί λοιπόν ξεκίνησα κολύμβηση που όμως γρήγορα εγκατέλειψα, καθώς τα αθλήματα που έχουν ως αντίπαλο το χρονόμετρο δεν με εμπνέουν. Αυτό δεν το ήξερα τότε φυσικά, αλλά το κατάλαβα στην πορεία. Στην έκτη δημοτικού λοιπόν άρχισα ιππασία στην οποία προχώρησα αρκετά, χωρίς όμως να γίνω ποτέ και κάτι ιδιαίτερο. Αυτό το άθλημα όμως παραμένει πολύ μεγάλη μου αγάπη, κυρίως λόγω της επαφής με το ζώο, κάτι που δεν υπάρχει σε κανένα άλλο σπορ. Κάποια φορά όμως είχα ένα ατύχημα, χτύπησα την πλάτη μου σε ένα εμπόδιο σε μία άτσαλη πτώση κι έτσι σταμάτησα. Στη συνέχεια άρχισα να παίζω τένις, να κάνω σκι σε βουνό και θάλασσα και σερφ, ενώ στο σχολείο προτιμούσα το Βόλεϊ αντί του Μπάσκετ και του Ποδοσφαίρου. Τώρα που το σκέφτομαι, είναι μάλλον διότι το Βόλεϊ -όπως και το Baseball- δεν έχει στους κανόνες του αυτό το καταραμένο πράγμα που δεν αντέχω: το φάουλ.
Όχι ότι εμένα με πείραζε ποτέ το φάουλ. Τους άλλους πείραζε, διότι πολύ απλά τους τσάκιζα. Είχα μάλιστα και μία "Καλιτζακική" λογική με το φάουλ: "Πέρασε η μπάλα; εσύ π...στη δεν θα περάσεις". Αυτό σήμαινε τάκλιν στα πόδια του επιθετικού στο ποδόσφαιρο ασχέτως αν είχε ή όχι την μπάλα, ή προβολή του γονάτου στο μπάσκετ. Από το χώμα ή το παρκέ ο συμμαθητής μου φώναζε και έβριζε:  "θα μας σκοτώσεις ρε;" κι εγώ ατάραχος του έλεγα "ε, πήρες φάουλ τί άλλο θέλεις;" Επιθετικά από την άλλη δεν ήμουν καθόλου καλός, καθώς ήμουν κάκιστος χειριστής της μπάλας, είτε με τα πόδια, είτε με τα χέρια. Γι αυτό και δεν έμπαινα στην επίθεση.
Σε γενικές γραμμές όπως καταλάβατε σε αυτά τα ομαδικά αθλήματα δεν τα πήγαινα ποτέ καλά. Γι' αυτό και δεν γράφτηκα σε κάποιο σύλλογο. Όλα αυτά όμως άλλαξαν μόλις ανακάλυψα το Baseball!!!
Πώς έγινε αυτό; Αν δεν βαριέστε διαβάστε.

Οι ταινίες
Όπως όλοι μας λοιπόν, που χρόνια τώρα είμαστε θύματα του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού που γίνεται μέσα από το σινεμά, έτσι κι εγώ παρακολουθούσα για χρόνια ταινίες στις οποίες αρκετά συχνά περνούσαν πλάνα και ιστορίες με Baseball. Όποτε βρισκόταν κοντά μου η μάνα μου και καταλάβαινε ότι έβλεπα ταινία με Baseball ξεκινούσε τον εξάψαλμο για τους Αμερικάνους, τους οποίους θεωρεί κυρίως απαίδευτους κάφρους, δολοφόνους και γύφτους. "Πάλι αυτό το ηλίθιο παιχνίδι βλέπεις;" μου έλεγε. "Πάλι αυτό το ακαταλαβίστικο πράγμα που ξαφνικά όλοι τρέχουν χωρίς κανείς να καταλαβαίνει για ποιο λόγο;" Η αλήθεια είναι ότι εκείνη την εποχή δεν είχε άδικο, καθώς τότε ούτε και εγώ καταλάβαινα τί γινόταν στο Baseball. Σιγά - σιγά όμως, καθώς μεγάλωνα και  άρχιζα να απογαλακτίζομαι από τις απόψεις των γονιών μου, συνειδητοποίησα ότι το Baseball έχει πολύ σοβαρό ρόλο στην Αμερικανική κοινωνία. Αυτό μάλλον το κατάλαβα μέσα από τις σπουδές μου, καθώς στα 20 μου έγινα δεκτός στο Deree και τέσσερα χρόνια μετά πήρα πτυχίο στην Κοινωνιολογία.
Εδώ να σας προλάβω και να μην πείτε τίποτα του στιλ "Α νάτη η Αμερικανιά στη ζωή σου! Είσαι Derόπαιδο". Αυτό δεν έπαιξε κανένα ρόλο, καθώς στο Deree είχα ελάχιστη επαφή με τον αθλητισμό, κάνοντας μόνο μία αποτυχημένη προσπάθεια να εισχωρήσω στην ομάδα του Βόλεϊ. Και για να υπερθεματίσω, να σας πω ότι πολλά χρόνια μετά, όταν προσπάθησα ως απόφοιτος να ζητήσω την βοήθεια του Deree στη δημιουργία μίας ομάδας Baseball, βρήκα την πόρτα σφαλιστά κλειστή.
Το Deree όμως με έκανε να δω βαθύτερα στην κοινωνιολογική ουσία του Baseball. Έτσι, κάποια ημέρα που είχα πάλι τη μητέρα μου πάνω από το κεφάλι μου να με πρήζει για τα αμερικανάκια, της είπα ότι  κατά τη γνώμη μου το Baseball έχει πολύ βαθιές ρίζες την Αμερικανική κοινωνία και προσφέρει ένα θεμέλιο που λείπει από τη δική μας κοινωνία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση στο Baseball ήταν η παράδοση, οι εμφανίσεις με τις αναχρονιστικές ζώνες και τα κουμπιά, με τα γράμματα στο στήθος, τα καπελάκια που υπάρχουν από το 1900 και παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι της εμφάνισης, και πολλά άλλα πράγματα που έμαθα στην πορεία ότι αποτελούν τον αναχρονιστικό κόσμο του Baseball, όπως τα Cracker Jack (ποπ κορν με φιστίκια) το Take me out to the Ball Game, τη στατιστική που κρατάει στοιχεία ακόμη από το 1890 και πάει λέγοντας.

Στην Αμερική
Κάπως έτσι (και χωρίς να έχω όλα αυτά στο μυαλό μου) βρέθηκα το 2001 στην Αμερική για πρώτη φορά. Επισκέφτηκα τον ξάδελφό μου στο San Francisco, εξού και η μετέπειτα αγάπη μου για τους Giants. Τότε λοιπόν, καθώς δεν είχα πολύ ύπνο τα βράδια λόγω του jetlag, για μία ώρα έβλεπα στην τηλεόραση το recap της ημέρας. Μία εκπομπή με τις καλύτερες φάσεις και την ανάλυση του πρωταθλήματος. Πολύ απλά θα σας πω ότι δεν καταλάβαινα τίποτα!!! Όμως, για έναν περίεργο λόγω αυτό που έβλεπα με μαγνήτιζε. Και για 15 ημέρες κάθε βράδυ δεν έχανα αυτή την εκπομπή. Μάλιστα κάποια στιγμή βρέθηκα με την τότε σύζυγο του ξάδελφού μου -την Debby- σε ένα αθλητικό κατάστημα και αγόρασα ως σουβενίρ ένα φτηνό γάντι και μία μπάλα του Baseball. Ήθελα να αγοράσω και ένα ρόπαλο, αλλά ήταν πολύ μεγάλο για τη βαλίτσα μου κι έτσι το άφησα.
Γυρίζοντας στην Ελλάδα το Baseball επανήλθε στην λανθάνουσα κατάσταση που είχε στο μυαλό μου πριν το ταξίδι και η μόνη μου επαφή με την Αμερική ήταν ειδησεογραφική μέσα από την πτώση των πύργων, καθώς η επιστροφή μου στην δουλειά έγινε τη Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου. Αυτό ίσως να είναι και η μεγαλύτερη ατυχία που έχω καταγράψει στην καριέρα μου ως δημοσιογράφος, διότι φαντάζομαι πόσο διαφορετική θα μπορούσε να ήταν η πορεία μου, αν οι πύργοι έπεφταν ενώ ήμουν στο San Francisco και τηλεφωνούσα από εκεί στον τότε διευθυντή μου Σταμάτη Μαλέλη και του έλεγα: "μην στείλεις κάποιον στη Νέα Υόρκη, παίρνω τρένο, ή αυτοκίνητο, ή αεροπλάνο μόλις ανοίξουν οι αιθέρες και θα πάω εγώ". Πιθανότατα θα είχε ανοίξει ένα παραθυράκι δίπλα από το logo του Alpha που θα με έδειχνε 24/7 ως τον πρώτο έλληνα ρεπόρτερ που βρέθηκε στο σημείο μηδέν.

Οι Ολυμπιακοί 


Τα χρόνια πέρασαν και φτάνουμε λίγους μήνες πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων. Καθώς κοίταζα το πρόγραμμα και τις τιμές των εισιτηρίων συνειδητοποίησα ότι δεν με ενδιέφερε να πάω να δω κανένα άθλημα εκτός του Baseball. Θα ήταν άλλωστε η μοναδική ευκαιρία να δω Baseball αξιώσεων στην Ελλάδα. Είπα λοιπόν στον εαυτό μου το εξής: "Θα πας να δεις έναν αγώνα. Αν βαρεθείς αυτό το άθλημα δεν είναι για σένα. Αν όμως δεν βαρεθείς..."
Όμως για να ήμουν δίκαιος απέναντι στο παιχνίδι, θα έπρεπε να μπορώ να καταλάβω τί γίνεται. Πώς θα πήγαινα; Έτσι; Ερήμην; Μία ημέρα λοιπόν κατέβασα από το site της MLB τους κανόνες του αθλήματος και άρχισα να τους διαβάζω. Παπάρια! Δεν καταλάβαινα τίποτα: Ένα κείμενο αφάνταστα τεχνικό, με δύσκολα Αγγλικά, με ακαταλαβίστικους όρους και πολύπλοκες περιγραφές καταστάσεων στο γήπεδο των οποίων δεν είχα την εικόνα.
Κάποια στιγμή βρήκα και ένα πολύ απλό παιχνιδάκι σε ένα site, στο οποίο η ιδέα είναι ότι βρίσκεσαι στο τελευταίο inning ενός ματς και επειδή χάνεις προσπαθείς να ανατρέψεις το σκορ. Αν θέλετε να παίξετε αυτό το παιχνιδάκι κάντε κλικ εδώ. Κατάλαβα πάρα πολλά πράγματα από αυτό το αστείο παιχνιδάκι. Στη συνέχεια κατέβασα και ένα preview του MVP Baseball 2004 της EA Sports, το οποίο είχε γαμάτα γραφικά και μπορούσες να παίξεις τρία innings ανάμεσα στους New York Yankees και τους Boston Red Sox. Σε εκείνο το παιχνίδι πρωτοήρθα σε επαφή με πραγματικούς παίκτες της MLB, όπως τον Mike Mussina παλαίμαχο παίκτη της Νέας Υόρκης και τον Jonny Damon, μεγάλο αστέρι τότε της Βοστόνης. Μάλιστα το παιχνιδάκι το έδειξα και σε έναν συνάδελφο, τον Σωτήρη Γιαγτζόγλου, έναν τρελό ΑΕΚτζή, ο οποίος παρά την μούρλα του με το ποδόσφαιρο κόλλησε σε τρελό βαθμό με το Baseball και παίζαμε κάθε μέρα πριν φύγουμε από το γραφείο. Τότε έμαθα τί θα πει foul ball και πόσες λεπτομέρειες υπάρχουν γύρω από αυτό, τι είναι το κλέψιμο της βάσης, το double play, το infield fly και διάφορα άλλα.
Έτσι, όταν άρχισαν οι Ολυμπιακοί αγώνες ήμουν έτοιμος. Ή τέλος πάντων έτσι νόμιζα. Τελικά αποδείχθηκε ότι είχα καταλάβει το παιχνίδι κατά 80% και είχα ακόμη πολλά κενά. Για παράδειγμα σε μία φάση ενός από τα δύο παιχνίδια που παρακολούθησα, ενώ η Εθνική μας είχε γεμάτες βάσεις με δύο άουτ, έγινε ένα χτύπημα στον Short των αντιπάλων, ο οποίος ξεκίνησε ένα double play. Εγώ λοιπόν, μαζί με σχεδόν όλο το υπόλοιπο γήπεδο φωνάζαμε και χειροκροτούσαμε για τον πόντο που έβαλε ο παίκτης που ήταν στην τρίτη βάση, αγνοώντας ότι όταν το double play επιτυγχάνεται σε πρώτο χρόνο το run δεν μετράει.
Τέλος πάντων, το πρώτο παιχνίδι που είδα στο γήπεδο που χτίσθηκε στο Ελληνικό (σήμερα σε αυτό παίζει ποδόσφαιρο ο Εθνικός) ήταν μεταξύ Ελλάδας και Κούβας, της μεγαλύτερης υπερδύναμης στο παγκόσμιο Baseball. Ναι, πάνω και από την Αμερική. Και ενώ γενικώς η Εθνική μας δεν τα πήγε καλά στους Ολυμπιακούς (κέρδισε μόνο την Ιταλία) στο παιχνίδι με την Κούβα στάθηκε πολύ καλά. Στο γήπεδο έφτασα με την τότε κοπέλα μου, έχοντας μαζί μου και το σουβενίρ γάντι που είχα αγοράσει από την Αμερική. Στον τελευταίο γύρο λοιπόν, χάναμε μόλις για έναν πόντο. Είχαμε δύο άουτ και έναν παίκτη στη δεύτερη βάση, που σημαίνει ότι με έναν καλό χτύπημα θα ισοφαρίζαμε και θα πηγαίναμε στην παράταση. Μετά λοιπόν από τρεις ώρες παιχνιδιού, όχι μόνο δεν είχα βαρεθεί το παιχνίδι, όχι μόνο δεν ήθελα να τελειώσει, αλλά συνέλαβα τον εαυτό μου να βρίσκομαι πάνω στην καρέκλα μου και να βρίζω με όλη τη δύναμη των πνευμόνων μου τον pitcher της Κούβας, ο οποίος επίτηδες για να χαλάσει το ρυθμό του ροπαλιστή μας είχε ανοίξει συζήτηση με τον διαιτητή διαφωνώντας τάχα με το count. Εγώ λοιπόν να χοροπηδάω βρίζοντας και η κοπελιά μου να με κοιτάει σαν εξωγήινο, καθώς δεν είχε τύχει να με ξαναδεί σε μία τέτοια κατάσταση. Τελικά το κόλπο του έμπειρου pitcher της Κούβας έπιασε και ο παίχτης μας βγήκε strikeout τελειώνοντας άδοξα την προσπάθεια. Φεύγοντας από το γήπεδο λέω στην κοπελιά μου "Θα ξαναπάρω εισιτήρια για μεθαύριο Ελλάδα-Ιαπωνία, έρχεσαι;" Μου απάντησε "ούτε να το σκέφτεσαι" κι έτσι τη χώρισα μόλις τελείωσαν οι Ολυμπιακοί. Όχι ότι ο λόγος ήταν το Baseball, αλλά συνέπεσε και έχει πλάκα να το συνδυάζω.
Τέλος πάντων, την άλλη μέρα ρώτησα τη μάνα μου αν θα ήθελε να έρθει μαζί μου. Μου απάντησε ναι. Θα ρωτήσετε βέβαια "μα καλά, η μάνα σου δεν ήταν που το έβριζε το Baseball;" Σωστή η απορία σας, όμως η μητέρα μου με αγαπά τόσο πολύ οπότε προκειμένου να είναι μαζί μου, κάνει πράγματα που δεν της αρέσουν απαραίτητα. Τρώει σούσι, παίζει μπόουλινγκ, δεν αποκλείεται να έρθει μαζί μου ακόμη και για πικ-νικ στον Κουρουπητό αν υποθέσουμε ότι αποφασίσω να κάνω κάτι τόσο τρελό.
Το δεύτερο παιχνίδι λοιπόν που είδα ήταν το Ελλάδα - Ιαπωνία. Με λίγα λόγια μας διέλυσαν.

Εδώ την εποχή που είχα αναλάβει καθήκοντα catcher. Δύσκολη περίοδος, καθώς μου έβγαιναν τα πόδια.

 Χωρίς όμως δεύτερη κουβέντα εγώ πλέον ήμουν απολύτως ερωτευμένος με το Baseball και αμέσως ξεκίνησα να ψάχνω τί γίνεται με το άθλημα στην Ελλάδα. Ανακάλυψα λοιπόν ότι υπήρχαν κάποιες ομάδες, οι οποίες μάλιστα λόγω της αναζωογόνησης του αθλήματος που έφεραν οι Ολυμπιακοί, αναβίωναν. Μία εξ' αυτών ήταν και η Ευρυάλη Γλυφάδας, τότε μία μικρή ομάδα Β' Εθνικής κατηγορίας. Μετά από κάποια τηλέφωνα κατέληξα ότι θα ήταν η καλύτερη περίπτωση για μένα, καθώς αν πήγαινα σε μία καλή ομάδα της Α' Εθνικής, μάλλον θα αργούσα να παίξω, διότι θα έπρεπε να αντιμετωπίσω πολύ καλούς παίκτες, ενώ μία μικρή ομάδα φίλων (όπως αποδείχθηκε η Ευρυάλη) θα ήταν ό,τι έπρεπε. Πολύ γρήγορα λοιπόν, το Σεπτέμβριο του 2004, γράφτηκα στην ομάδα και ξεκίνησα τις προπονήσεις. Μάλιστα για τουλάχιστον δύο χρόνια χρησιμοποιούσα το σουβενίρ γάντι που είχα από το 2001.
Από τότε έχω αλλάξει πολλά γάντια, αρκετά ρόπαλα, περισσότερα παπούτσια, πάμπολλες κάλτσες και εξακολουθώ να έχω το Baseball σε ένα μοναδικό βάθρο μέσα στην ψυχή μου, προσπαθώντας και ελπίζοντας να μην βγει ποτέ από τη ζωή μου.