Αχ αυτό το Infield Fly

Το Infield Fly είναι Ο ΚΑΝΟΝΑΣ! Δεν είναι απλά ένας κανόνας, είναι Ο ΚΑΝΟΝΑΣ! Είναι ο κανόνας που έχω πάντα στο τσεπάκι μου για να κατατάξω κάποιον που μου λέει ότι ξέρει Baseball. Έρχεται δηλαδή ένα νέο παιδί στην ομάδα και μου λέει: "Θέλω να παίξω μαζί σας". Τον ρωτάω: "Ξέρεις πως παίζεται το παιχνίδι;" "Φυσικά" μου απαντάει. Οπότε τον ξαναρωτώ: "Τί είναι το Infield Fly;" Αναλόγως την απάντηση καταλαβαίνω. Ο λόγος που καταλαβαίνω είναι διότι το Infield Fly απαιτεί κατανόηση του Force και του Tag up και επομένως είναι κανόνας με προαπαιτούμενα.
Εδώ λοιπόν στο παιχνίδι της Atlanta με τους μισητούς, μισητούς, μισητούς Cardinals έχουμε ξεκάθαρά Infield Fly. Το ξεκαθαρίζω αυτό από την αρχή και να πάμε πάρα κάτω. Την φάση (για όποιους δεν την είδατε) δείτε την κάνοντας κλικ εδώ. Μοναδικό πράγμα που δεν μπορώ να δω στο βίντεο της φάσης είναι αν κάποιος διαιτητής του infield σηκώνει (αν σηκώνει ποτέ) το χέρι του. Ο μόνος που βλέπω κάποια στιγμή να το κάνει είναι ο έξτρα διαιτητής των εξωτερικών foul lines, ο οποίος τοποθετείται μόνο στους αγώνες των play offs. Μόνο εδώ υπάρχει κίνδυνος λάθους για τους διαιτητές, στο πότε κάλεσαν το Infield Fly διαφορετικά ΕΙΝΑΙ Infield Fly και θα σας εξηγήσω γιατί παρακάτω.

Συγχωρέστε με για την καθυστέρηση στην απάντηση και τη μη συμμετοχή μου στη συζήτηση γι' αυτή τη φάση, αλλά όπως έγραψα σε κάποιο σχόλιο, ήμουν στο Γύθειο για δύο ημέρες και με τις ελάχιστες αναλαμπές στο σήμα μου, απλά κατάφερα να διαβάσω τα σχόλιά σας και να αναρτήσω δύο δικά μου και όχι να δω τη φάση, ώστε να μπω στο πνεύμα.

Τί είναι το Infield Fly;
Για να το καταλάβετε πρέπει να καταλάβετε γιατί δημιουργήθηκε ο κανόνας. Συγχωρέστε την πολυλογία μου, αλλά αυτός είναι ο πίο δύσκολος κανόνας που υπάρχει και έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, οπότε bare with me.

Στα πρώτα χρόνια του παιχνιδιού -στις αρχές του 1900- όταν οι βάσεις ήταν γεμάτες, ή υπήρχαν δρομείς στην πρώτη ή τη δεύτερη βάση, οι αμυντικοί όταν γινόταν ένα ψηλό χτύπημα που έμενε στο infield έμπαιναν κάτω από την μπάλα, παρίσταναν ότι θα την πιάσουν και την τελευταία στιγμή την άφηναν να πεσει μπροστά στα πόδια τους. Όταν όμως μία μπάλα βρίσκεται εν πτήση (οπουδήποτε στο γήπεδο, όχι μόνο στο infield) οι δρομείς, αν πιστεύουν ότι η μπάλα θα πιαστεί στον αέρα και ότι θα έχουν το χρόνο ώστε να προωθηθούν στην επόμενη βάση, για να το κάνουν αυτό θα πρέπει κατά τη διάρκεια της πτήσης να επιστρέψουν στη βάση τους (να κάνουν δηλαδή Tag Up) και μόλις η μπάλα μπει στο γάντι του αμυντικού τότε να ξεκινήσουν να τρέχουν για την επόμενη βάση. Αυτό συμβαίνει διότι θα ήταν άδικο για τους αμυντικούς οι δρομείς να μπορούν να τρέχουν ανεξέλεγκτα, χωρίς οι αμυντικοί να διαχειρίζονται τη μπάλα.

Ας επιστρέψουμε τώρα στην περίπτωση του Infield Fly και στην ιστορία που σας εξηγούσα για το 1900. Μόλις λοιπόν οι δρομείς έβλεπαν ότι η μπάλα θα πιαστεί στον αέρα, αναγκαστικά επέστρεφαν στις βάσεις τους, περιμένοντας απλά η μπάλα να πιαστεί και να καταγραφεί ο ροπαλιστής out, ξέροντας ότι εφόσον η μπάλα είναι κοντά στις βάσεις και όχι κάπου βαθιά στο outfield δεν θα έχουν τον χρόνο να τρέξουν προς την επόμενη βάση. Έτσι, μόλις ο αμυντικός άφηνε τη μπάλα να πέσει κάτω, τότε ξαφνικά τα πάντα άλλαζαν, διότι όταν μία μπάλα σκάσει στο έδαφος, αυτομάτως ο ροπαλιστής μετατρέπεται σε δρομέα και τρέχει προς την πρώτη βάση. Εφόσον όμως σε κάθε βάση μπορεί να βρίσκεται μόνο ένας δρομέας, η δύναμη (Force) του ροπαλιστή που έρχεται προς την πρώτη βάση σπρώχνει τον δρομέα που βρίσκεται στην πρώτη βάση να τρέξει προς την δεύτερη, εκείνος που είναι στην δεύτερη αναγκάζεται να τρέξει προς την τρίτη και εκείνος που είναι στην τρίτη τρέχει προς το σπίτι. Σε μία κοινή φάση ενός double play, οι δρομείς μόλις δουν την μπάλα να σκάει, τρέχουν χωρίς σκέψη προς την επόμενη βάση πιέζοντας τους αμυντικούς να κάνουν όσο το δυνατόν γρηγορότερα ένα double play. Όταν όμως (πάλι κατά το 1900) η μπάλα έπαιρνε ύψος και οι δρομείς επέστρεφαν στη βάση τους, τότε μόλις έσκαγε η μπάλα μπροστά στα πόδια του infielder, οι δρομεις ξεκινούσαν χωρίς lead από τη βάση τους για να καλύψουν και τα 90 πόδια (28 μέτρα) μέχρι την επομενη. Έτσι, οι αμυντικοί είχαν περι τα 3,5 με 4 δευτερόλεπτα να σημειώσουν δύο, ή και τρία out, κάνοντας χαλαρά πάσες στην τρίτη, την δεύτερη και τελικά την πρώτη βάση.
Αν τώρα οι δρομείς προαποφάσιζαν ότι οι αμυντικοί θα αφήσουν την μπάλα να σκάσει κάτω και έτρεχαν προς την επόμενη βάση χωρίς να κάνουν Tag Up, τότε οι αμυντικοί είχαν την δυνατότητα να πίασουν τελικά την μπάλα και να βγάλουν τους δρομείς out καθώς θα προσπαθούσαν να επιστρέψουν στην βάση απ' όπου ξεκίνησαν. Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα λοιπόν για τους δρομείς.

Η MLB λοιπόν αποφάσισε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει. Όρισε λοιπόν το Infield Fly. Ο στόχος είναι με το που γίνεται ένα ψηλό χτύπημα και η μπάλα μπορεί να πιαστεί σχετικά εύκολα από έναν Infielder, να μην έχουν οι δρομείς την ανησυχία αν θα καταλήξουν να είναι sitting ducks στις ορέξεις των αμυντικών. Για να γίνει λοιπόν αυτό, οι διατητές αναφωνούν "Infield Fly the batter is out", σηκώνουν το χέρι τους και αυτομάτως ο ροπαλιστής είναι out, οπότε ακόμη κι αν τελικά η μπάλα πέσει στο έδαφος ή πιαστεί, δεν υπάρχει Force και οι δρομείς δεν είναι υποχρεωμένοι να τρέξουν. Επιστρέφουν απλά στις βάσεις τους και είναι ασφαλείς.

Ο στόχος του κανόνα (ασχέτως αν λέγεται Infield Fly) είναι να μην δοθεί στους αμυντικούς η δυνατότητα να κάνουν πάσες που θα βγάλουν τους δρομείς άδικα out. Δηλαδή, αν η μπάλα πιαστεί αρκετά ρηχά στο outfield από έναν outfielder, ακόμη και αυτός θα μπορούσε να ξεκινήσει ένα double play σαν αυτό που προσπαθεί να αποτρέψει ο κανονισμός. Γι' αυτό λέω ότι ο τίτλος του κανονισμού δεν έχει να κάνει με το που θα πιαστεί τελικά η μπάλα. Άλλωστε ο διαιτητής οφείλει να πάρει την απόφαση αρκετά νωρίς μόλις δει ότι η μπάλα παίρνει ύψος και δεν απομακρύνεται, χωρίς να ξέρει που θα καταλήξει η μπάλα, η οποία μπορεί λόγω αέρα να παρασυρθεί εκτός του Infield (όπως στην περίπτωση του παιχνιδιού της Atlanta) ή σε foul ground. Ένας πρακτικός και άγραφος κανόνας για τους διαιτητές είναι να φωνάξουν Infield Fly, όταν η μπάλα είναι στο ψηλότερο σημείο της τροχιάς της, αφού δουν ότι από κάτω είναι ένας χαλαρός infielder.

Το πρόβλημα στην συγκεκριμένη φάση είναι ότι πιθανόν οι διαιτητές δεν σημείωσαν το Infield Fly νωρίς. Αν συνέβει αυτό, τότε η Atlanta έχει κάθε δίκιο να γκρινιάζει. Αν όμως το πρόβλημά τους είναι ότι η μπάλα έφτασε στο outfield, ή τελικά δεν πιάστηκε καθόλου, τότε δεν έχουν δίκιο, διότι ο Short Stop ήταν σαφές ότι θα έπιανε την μπάλα. Πήγαινε χαλαρά και την είχε λοκάρει. Άρα σωστά οι διαιτητές δίνουν Infield Fly. Η μπάλα έπεσε όμως, όχι γιατί ήταν δύσκολη, αλλά διότι ερχόταν προς τα μέσα ο leftfielder και κάποια στιγμή ο Short Stop φαίνεται να νόμισε ότι ήταν πολύ κοντά του καθώς άκουγε τα βήματά του. Σύμφωνα λοιπόν με τους εμπειρικούς κανόνες του Baseball, όταν ένας αμυντικός πηγαίνει με πρόσωπο προς τη μπάλα και ένας άλλος πισωπατάει, η ευθύνη για το πιάσιμο της μπάλας μεταφέρεται στον αμυντικό που κινείται προς την μπάλα. Εδώ λοιπόν ο Short Stop (που πισωπατάει) αισθάνεται ότι ο Outfielder είναι κοντά του. Καθώς λοιπόν κανένας δεν φωνάζει "I got it" (ο Short Stop βγάζει κάποια στιγμή το χέρι του, αλλά το ξαναμαζεύει) ο ένας σταματάει την προσπάθεια και φεύγει από τη μέση, ενώ ο outfielder δεν είναι πολύ κοντά στην μπάλα. Ασχέτως της έκβασης, η μπάλα ήταν εύκολη και παραμένει το γεγονός ότι αν δεν υπήρχε ο κανόνας του Infield Fly και η Atlanta είχε αποφασίσει να αφήσει επίτηδες την μπάλα να πέσει κάτω (όπως γινόναν το 1900) τότε ο outfielder (που ήταν αρκετά ρηχά) θα μπορούσε να σηκώσει την μπάλα από κάτω να τη στείλει στην τρίτη βάση, από εκεί στη δεύτερη και το inning θα τελείωνε. Είναι λάθος δηλαδή αυτό που λένε οι σχολιαστές ότι δεν είναι Infield Fly επειδή είναι 75 πόδια μέσα στο outfield. Τα 75 πόδια είναι λιγότερα από τα 90 που απέχουν οι βάσεις και σαφώς ακόμη και ο outfielder θα μπορούσε να σηκώσει την μπάλα, και να αρχίσει το double play.
Από την άλλη, είναι σαφές ότι οι αμυντικοί της Altanta δεν έχουν σκοπό να αφήσουν την μπάλα να πέσει κάτω επίτηδες, διότι αν συνέβαινε αυτό, τότε ο oufielder θα ήταν κοντά στην μπάλα και θα ήξερε τί να την κάνει. Όλα αυτά  όμως δεν αλλοιώνουν το γεγονός ότι οι διαιτητές πρέπει να σημειώσουν το Infield Fly το οποίο εκ φύσεως είναι preventive κανόνας. Είναι κανόνας που προλαμβάνει, γι' αυτό και υπάρχουν κίνδυνοι στον τρόπο που επιβάλεται.
Εγώ λοιπόν επιμένω στην άποψη ότι ΗΤΑΝ Infield Fly.
Σημειώθηκε όμως στην ώρα του; Μάλλον όχι, καθώς ο μόνος που το σημειώνει είναι ο έξτρα διαιτητής των γραμμών foul, ο οποίος το κάνει ελάχιστα πριν η μπάλα προσγειωθεί. Έχει όμως ένα δίκιο. Καθώς ο Short Stop βγάζει το χέρι του προς τον outfielder, τότε γίνεται σαφές στον διαιτητή ότι η μπάλα είναι εύκολη για έναν infielder. Τότε όμως είναι αργά.
Το φώναξε αυτός ο διαιτητής ή κανένας άλλος; Πιθανότατα όχι, διότι οι δρομείς δεν το άκουσαν. Αν το άκουγαν και δεν θα λειτουργούσαν σαν να ήταν ένα κοινό Fly ball, μένοντας στην μέση της απόστασης των βάσεων, αλλά θα είχαν επιστρέψει στη βάση τους από την αρχή θεωρώντας την φάση λήξασα. Άρα οι διαιτητές, παίρνουν τη σωστή απόφαση εκτελώντας την λάθος. Έτσι, μοιραία δεν γίνεται δεκτή και η προσφυγή του προπονητή της Atlanta.

Θα ολοκληρώσω με δύο πράγματα που βλέπω για πρώτη φορά:

1. Τον διαιτητή να δείχνει με τα χέρια του προς τον score keeper το γράμμα "P" για το Protest.
2. Κουτάκια και ποτήρια στο γήπεδο. Δεν μου έχει ξανατύχει, αλλά εδώ παιζόταν όλο το post season των Braves, οπότε δεν τους αδικώ.

Στην αρχή του παιχνιδιού πάντως οι διαιτητές είχαν κάνει και άλλη πατάτα, καθώς ο Home plate Empire έδωσε ένα timeout σε έναν ροπαλιστή των Braves, τη στιγμή που ο pitcher είχε ξεκινήσει την κίνησή του για το delivery. Κανείς δεν θεώρησε ότι θα δινόταν το Time, ούτε ο ίδιος ο ροπαλιστής που το ζήτησε. Το time δεν το δικαιούται όποιος το ζητήσει οποιαδήποτε στιγμή. Και εδώ δεν ήταν η κατάλληλη στιγμή, καθώς ο pitcher δεν δικαιούται να σταματήσει την κίνησή του διότι είναι balk, και ο ροπαλιστής ήταν μέσα στο box έτοιμος για το swing το οποιο και έκανε. Όλα ανάποδα δηλαδή. Στο αμέσως επόμενο pitch, η μπάλα έφυγε στις κερκίδες.

Tέλος να γράψω και εδώ (ώστε να καταστεί επίσημο) ότι για σήμερα έχω στοιχηματίσει Under το Reds@Giants και άσσο το Detroit του Verlander.

Επίσης να μην αφήσω ασχολίαστη την τρομακτική μοίρα που επεφύλασε το τέλος της χρονιάς στους Rangers. Μέσα σε δύο αγώνες τα έχασαν όλα. Τρα-γι-κό!