Θα ξεκινήσω την εβδομάδα ξεχωρίζοντας ως καλύτερη φάση μία απίστευτη πάσα (αυτές τις λατρεύω) του Ankiel στο παιχνίδι Nationals @ Reds.
Δείτε την κάνοντας κλικ εδώ και αναλογιστείτε ότι η πάσα κάλυψε περίπου 60 μέτρα απόσταση και μπαίνει στο στόχο της βγάζοντας το out στην τρίτη βάση. Τέλεια!!!
Θα συνεχίσω με μία ερώτηση που μου έστειλε ο φίλος του Blog Nikko da Roma. Με ρωτά τα εξής:
"Έχω μια απορία. έχω παρατηρήσει ότι ενώ ένας pitcher μπορεί να μην έχει δώσει ούτε ένα run η έστω να έχει δώσει λίγα runs και η ομάδα του κερδίζει,γίνεται αλλαγή στο 7ο ή στο 8ο inning(γενικά προς το τέλος),και αφού μπει ο άλλος pitcher μπορεί τελικά η ομάδα του να φτάσει στο σημείο ακόμη και να χάσει!!για παράδειγμα εχθές ο greinke δεν είχε δώσει ούτε ένα run και μόλις τον έκανε αλλαγή προς το τέλος οι cubs έφτασαν στο τσακ να γυρίσουν το ματς!μπορεί να μου το εξήγηση κάποιος γιατί έχουν τάσεις αυτοκτονίας κάποιες ομάδες..."
Φίλε Νίκο da Roma η απάντηση είναι πολύ απλή, αλλά όπως συνήθως ίσως πάρει λίγο περισσότερα λόγια. Το Baseball όπως λέγεται συχνά, είναι μαραθώνιος και όχι αγώνας εκατό μέτρων. Το παιχνίδι, παρόλο που θα μπορούσε να έχει μικρότερη διάρκεια (π.χ. 7 innings) ο στόχος των δημιουργών του είναι να δουν να απλώνεται σε έναν αγώνα το σύνολο των ικανοτήτων των ομάδων, να εμφανίζεται το μεγαλύτερο μέρος του οπλοστασίου των παικτών καθώς και ο συνδιασμός των στρατηγικών του προπονητικού team. Αυτό τί σημαίνει: Ότι με διάρκεια παιχνιδιού περίπου τριών ωρών,
το χέρι ενός pitcher δεν φτάνει. Συνήθως ένας starting pitcher κατά μέσο όρο ρίχνει 100 pitch. Φτάνουν καμιά φορά μέχρι και τα 120 αλλά μόνο όταν τα πράγματα πάνε καλά, η ομάδα δεν δέχεται πόντους, και επομένως το pitch count δεν ξεπερνά τα 20 ανά inning, παραμένωντας κατά μέσο όρο κοντά στα 10. Επίσης, σημαντικό ρόλο παίζει και η ψυχολογική του κατάσταση. Αν δηλαδή η ομάδα κερδίζει, τότε ο pitcher παραμένει εύστοχος και μπορεί να πάει έξι, επτά, ή και εννέα innings. Τα complete games δεν είναι συχνά και θεωρείται ιδιαίτερη τιμή να τα πετυχαίνει κανείς, καθώς σημαίνουν απόλυτη επικράτηση. Συνήθως συνοδεύονται με πολύ χαμηλό σκορ για την ομάδα (ένα ή το πολύ δύο πόντους) καμιά φορά με μηδένικό σκορ (τα λεγόμενα shutouts) ενώ αν δεν υπάρξει κανενα χτύπημα έχουμε no-hitter. Αν μάλιστα δεν υπάρξει ούτε περπάτημα ή error (αν δηλαδή δεν φτάσει ποτέ κανένας ροπαλιστής στην πρώτη βάση) έχουμε perfect game.
Αυτά όταν τα πράγματα πηγαίνουν καλά. Στην αντίθετη περίπτωση (όταν δηλαδή μία ομάδα χάνει ή όταν κερδίζει αλλά το παιχνίδι έχει υψηλό σκορ, ή μεγάλη διάρκεια με γεμάτες βάσεις, πολλά full counts και πολλά foul balls) τότε ο pitcher καταβάλεται και το χέρι του δεν μπορεί να αποδόσει. Κυρίως δεν έχει στόχο, πονάει ο ώμος του, δίνει walks, χτυπάει τους ροπαλιστές, ή κάνει wild pitches. Επιπροσθέτως, κάπου κατά το έκτο ως το όγδοο inning, όλοι οι ροπαλιστές έχουν έρθει στο plate περί τις τρεις φορές, οπότε έχουν "δει" το χέρι του pitcher. Έχουν καταλάβει τί πετάει, έχουν συζητήσει στο dugout τα κόλπα του, τα sliders του, τα curve τους, και επομένως αρχίζουν να τον χτυπάνε. Για τον λόγο αυτό υπάρχει μία στρατιά releaf pitchers στο bullpen, οι οποίοι έχουν ως αποστολή να μπερδέψουν την τράπουλα, να κρατήσουν το σκορ στο επίπεδο που έχει διαμορφωθεί, ενώ τέλος υπάρχει και ένας pitcher ο οποίος έχει την ψυχολογική ηρεμία να "κλείσει" το παιχνίδι. Η διαδικασία αυτή (να κλειδώσει η νίκη) δεν είναι καθόλου απλή ψυχολογικά, καθώς στο τέλος του παιχνιδιού δεν υπάρχει χρόνος για διορθώσεις και η πίεση της ομάδας ή και του γηπέδου για ολοκλήρωση του παιχνιδού έχει αποδειχθεί ότι καταβάλουν ψυχολογικά τους pitcher αναδεικνύοντας κάποιον ως closer, εκεί δηλαδή που άλλοι πολύ καλοί δεν τα καταφέρνουν.
Επιπροσθέτως, η αλλαγή ενός pitcher μπορεί να είναι ένα θέμα στρατηγικής. Μπορεί δηλαδή κάποια φορά να χρησιμοποιηθεί ένας συγκεκριμένος pitcher μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσει έναν παίκτη. Να μπει δηλαδή για παράδειγμα ένας αριστερόχειρος για να βγάλει έξω έναν καλό δεξιόχειρο ροπαλιστή τον οποίο είχε βγάλει και στο παρελθόν. Όμως, εφόσον η επαναφορά ενός παίκτη στο παιχνίδι απαγορεύεται, άπαξ και βγει ο starting pitcer, στη συνέχεια αναλαμβάνει το bullpen. Ειναι αλήθεια βέβαια, ότι καμιά φορά το bullpen τα κάνει θάλασσα (όπως σε κάποιο σημείο στην περίπτωση που παραθέτεις) πολλες φορές όμως δίνει λύση. Γι' αυτό στα στατιστικά οι pitchers του bullpen αποτελούν ξεχωριστό κεφάλαιο και αν θέλει κανείς να εμβαθύνει πραγματικά στις προβλέψεις του, δεν θα πρέπει να βλέπει μόνο τους starters, αλλά και τους reliefers, οι οποίοι αποτελούν μέρος του παιχνιδιού είτε μας αρέσει, είτε όχι.
Τώρα, όσον αφορά τον απολογισμό μου. Είμαι υπερήφανος για τις προβλέψεις που έκανα χθες. Όχι, δεν πέτυχα τρια στα τρία. Πέτυχα τρία στα τέσσερα. Έβαλα όμως έναν αστερίσκο, ο οποίος μου άρεσε πάρα πολύ. Στα τρία κύρια παιχνίδια που έκανα πρόβλεψη πέτυχα τους Brewers και τους Reds αλλά έχασα τους Tigers. Ο αστερίσκος μου αφορούσε την στατιστική δυσκολία να σημειωθούν τρια swips σε μία αγωνιστική. Βέβαια εγώ έβλεπα ως δύσκολο το παιχνίδι των Nationals @ Reds (και ήταν, καθώς τελείωσε στο 14ο inning με πολλές ανατροπές) αλλά μου την έκανε εκείνο των Tigers. Τί να κάνουμε; Γι' αυτό και έβαλα και τον μπαλαντέρ με το over των Giants που και αυτό ήταν αρκετά δύσκολο. Το παιχνίδι βγήκε στο τσακ, καθώς οι 7 πόντοι σημειώθηκαν στην παράταση, βγήκε όμως. Θεωρώ λοιπόν ότι το πράγμα χθες πήγε καλά. Άν βέβαια τα κατάφερναν και οι Tigers απλά θα πήγαινε τέλεια. Next time.
