Η Ελλάδα χρειάζεται το δικό της... Baseball

Ο Λου περιμένει να πάει στο ρόπαλο. Στα χέρια του τελείωσε το σημερινό παιχνίδι καθώς έπιασε την μπάλα μπροστά από την τρίτη βάση, και έβγαλε το force out.

Θα ευλογίσω λίγο τα γένια μου σήμερα και θα το κάνω ζητώντας κατ' αρχάς συγγνώμη από τους φίλους μου παίκτες του Σπάρτακου που διαβάζουν το blog μου.
Η ΕΥΡΥΑΛΗ ΚΕΡΔΙΣΕ ΤΟΝ ΣΠΑΡΤΑΚΟ!!!
Μάλιστα!!! Η μικρή Ευρυάλη, η ομάδα που ξεκίνησε πριν μερικά χρόνια στη Β' Εθνική κέρδισε τον Σπάρτακο για το πρωτάθλημα ανδρών του 2011.
Παίζω Baseball από το 2004 και τους περισσότερους παίκτες του Σπάρτακου τους βρήκα στο γήπεδο να παίζουν ήδη πολλά χρόνια. Είναι από τους καλύτερους που έχουμε. Είναι από τους πρώτους που άρχισαν να ασχολούνται με το παιχνίδι, μαζί με το Μαρούσι και άλλες ομάδες. Ο Σπάρτακος παραμένει ένα πολύ μεγάλο όνομα. Είναι μόλις η δεύτερη φορά που τον κερδίζουμε, ενώ αρκετές άλλες έχουμε χάσει μέχρι και με mercy rule, έναν κανόνα που σταματά πρόωρα το παιχνίδι όταν η διαφορά γίνεται πολύ μεγάλη, προστατεύοντας υποτίθεται τον χαμένο, ρίχνοντας του όμως και μία φοβερή ρετσινιά στην πλάτη. Σήμερα λοιπόν παρολίγο να κερδίσουμε εμείς τον Σπάρτακο με mercy rule, καθώς η διαφορά στο σκόρ έφτασε ακόμα και τους 9 πόντους, μόλις ένα run πριν από την επιβολή της σχετικής απόφασης.
Τελικά το παιχνίδι έλειξε με έναν πόντο διαφορά, καθώς ο Σπάρτακος άρχισε να σκοράρει και εμείς απολέσαμε το ψυχολογικό προβάδισμα. Η αντίδραση όμως ήρθε αργά και το παιχνίδι έληξε 18-19.
Όπως μου είπε ένας φίλος "φαντάζεσαι να το είχαμε παίξει στο Στοίχημα;""Θεέ μου όχι" του απάντησα.
Έτσι τώρα το πρωτάθλημα αποκτά άλλο ενδιαφέρον, καθώς οι θέσεις για τα play offs και τα ζευγάρια των διεκδικητών δεν είναι ακριβώς όπως θα τα φανταζόταν κανείς πριν από λίγο καιρό, με το Μαρούσι να έχει έναν πρώτο λόγο, και την Ευρυάλη να εμφανίζεται για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ως ένας σοβαρότατος αντίπαλος.

Αυτά με το Ελληνικό πρωτάθλημα.
Από εκεί και πέρα, αυτές τις ημέρες που η χώρα μας βρέθηκε στο χείλος της καταστροφής, ένα βήμα πριν την έξοδο από το Ευρώ, με το δημοψήφισμα να έρχεται και να αποσύρεται από την ηγεσια της χώρας λες και επρόκειτο για απάντηση στο ερώτημα "τί θα φάμε το μεσημέρι", λίγες μόλις ημερες μετά την ακύρωση των παρα\ελάσεων της 28ης Οκτωβρίου, καθώς ο λαός ξεχείθηκε στους δρόμους, με τους πολιτικούς να συνεχίζουν την ίδια μικροπολιτική τακτική που προτάσει το συμφέρον του κόμματος, μετράει τα ψηφαλάκια και αφήνει τη χώρα να βυθίζεται στο τέλμα της ανυποληψίας, εγώ παρακολουθώ το δεύτερο inning (δηλαδή το δεύτερο επεισόδιο) του ντοκυμαντέρ "Baseball" που έχει γυρίσει ο Ken Burns το 1994.
Στην ουσία πρόκειται για μία αποθέωση του αθλήματος μέσα από την ιστορία του. Δείχνει πως το άθλημα αυτό κατέληξε να δώσει ιστορία στο αμερικανικό έθνος το οποίο -εξαιρώντας τον εμφύλιο πόλεμο- στην ουσία δεν έχει ιστορία. Ή αν θέλετε δεν έχει προϊστορία. Κι όμως καταφέρνει να βρίσκει θεσμούς που λειτουργούν σαν καταλύτες και σαν τσιμέντο να συνδέουν τα διαφορετικά στοιχεία του λαού, κάνοντας τον ένα.
Το δεύτερο inning λοιπόν του Baseball ξεκινά ως εξής:
"Η βασική αιτία της δημοτικότητας του αθλήματος είναι ότι πρόκειται για μία εθνική βαλβίδα ασφαλείας. Ένα νέο, φιλόδοξο και αναπτυσσόμενο έθνος χρειάζεται να διοχετεύει κάπου τον ατμό που συσσωρεύεται. Το Baseball λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο όπως μία επανάσταση στις χώρες της κΚντρικής Αμερικής, ή μία καταιγίδα το μεσημέρι μίας ζεστής ημέρας. Όσο παραμένει το εθνικό μας παιχνίδι, δεν υπάρχει περίπτωση να εγκατασταθεί στη χώρα μοναρχία και η αναρχια θα παραμένει πολύ "αργή"." 
Alan Sumgrey

Για ελάτε τώρα να κάνουμε μία μικρή αναζήτηση στα βάθη του δικού μας κράτους. Έχουμε Ιστορία αναμφισβήτητα. Έχουμε και προϊστορία και θα συνεχίσουμε να είμαστε πάντα ένα σημαντικό κομμάτι της παγκόσμιας κληρονομιάς. Στη νεότερη Ελλάδα όμως, την Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, την Ελλάδα στην οποία από το 1974 και μετά -και κυρίως από το 1981 και μετά- η γενιά του Πολυτεχνείου βρέθηκε στην εξουσία και έκλεισε για πάρτη της όλα τα στεγανά, ποιος είναι ο θεσμός που κρατάει τη χώρα μας ώστε να μην διαλυθεί; Ο αθλητισμός δεν είναι, αυτό είναι σίγουρο. Οπότε το ποδόσφαιρο καταρρέει ως το ανάλογο του Baseball και χάνει τη θέση της βαλβίδας ασφαλείας του λαού, ή του προαγωγού της αξιοκρατίας και της τιμιότητας.
Μήπως είναι η Παιδεία; Ας γελάσω!
Μήπως είναι η Τέχνη; Δυστυχώς όχι.
Μήπως είναι η Ιστορία; Ούτε.
Κι έτσι είμαστε στην πραγματικότητα ένας λαός μαναχικός, που πολλές φορές χλευάζει εκείνους που προσπαθούν να συνδεθούν με την αρχαιότητα, χωρίς πολύ μεγάλο ενδιαφέρον για την Βυζαντινή μας ιστορία, και σίγουρα με διαστρευλωμένες εικόνες και προκαταλήψεις για την περίοδο της Επανάστασης του '21. Παραμένουμε λοιπόν χωρίς πυξίδα σε μία περίοδο που φαίνεται ότι χρειαζόμαστε πραγματική ηγεσία και μαγιά για να γίνουμε ξανά ενα μεγάλο έθνος. Αν τα καταφέρουμε ποτέ.
Χρειαζόμαστε δηλαδή το δικό μας Baseball!!!