Έπεσα για ύπνο έχοντας πετύχει δύο από τους τρεις αγώνες που είχα στοιχηματίσει, αλλά τελικά ξύπνησα με το σκορ στους Giants να υπολοίπεται ένα μόλις run από το over των 7,5. Τελικά αυτό το ένα run ήταν πολύ και έτσι το κουπόνι πήγε στον κουβά.
Δεν πειράζει όμως, διότι σήμερα είναι μία πολύ σημαντική ημέρα για τον κόσμο του Baseball, αν και η σημασία της δύσκολα μιλάει στην ψυχή του Έλληνα.
Η 15η Απριλίου είναι η πρώτη ημέρα που ένας μαύρος, ο Jackie Robinson έκανε την εμφάνισή του στο γήπεδο των Brooklyn Dodgers, σπάζοντας ένα το φοβερο ταμπού για την αμερικανική κοινωνία του 1947. Μέχρι τότε υπήρχαν μεν αγώνες Baseball ανάμεσα σε ομάδες μαύρων, οι οποίες όμως έπαιζαν στην Negro League, και ήταν αδιανόητο να υπάρξει πρόσμιξη, σε μία εποχή όπου όλα ήταν χωριστά για τους μαύρους και τους λευκούς. Λεωφορεία, τουαλέτες, πεζοδρόμια, Πανεπιστήμια, εστιατόρια και εγώ δεν ξέρω τί άλλο.
Το να σας αναλύσω εδώ τί γινόταν στην Αμερική του '47 στο θέμα του διαχωρισμού των φυλών σίγουρα δεν είναι τόσο σημαντικό, καθώς θα είναι ιδιαιτέρως ελλειπές. Ο καθένας μπορεί να κάνει μία μικρή έρευνα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ο Jackie Robinson, ήταν ο πιονέρος των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε μία Λίγκα ιδιαιτέρως οπιστοδρομική, αν αναλογιστεί κανείς ότι καταφέρνει μέχρι και σήμερα να κρατάει αποκλεισμένες τις γυναίκες από τις τάξεις της.
Ο Robinson φορούσε στην πλάτη του το νούμερο 42, γι αυτό και κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου, όλοι οι παίκτες όλων των ομάδων φορούν και αυτοί εμφανίσεις με αυτό το νούμερο, το οποίο έχει αποσύρει η MLB και δεν μπορεί να το έχει κανένας παίκτης στα Αμερικάνικα γήπεδα.
Εννοείται βέβαια ότι η εμφάνιση του Robinson στο Ebbets Field (τότε γήπεδο των Dodgers στη Νέα Υόρκη) δεν ήταν χωρίς συγκρούσεις. Η απόφαση της ομάδας να κάνει αυτή την ριζοσπαστική κίνηση δεν έγινε δεκτή από όλους. Ούτε όλοι οι οπαδοί, ούτε όλες οι εφημερίδες, αλλά ούτε και οι συμπαίκτες είχαν ανοιχτό μυαλό. Για πολύ καιρό κάποιοι παίκτες δεν έμπαιναν στα αποδυτήρια όταν μέσα ήταν ο Robinson και προτιμούσαν να κάθονται έξω. Τελικά τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν ο τότε επικεφαλής της ομάδας Leo Durocher τους είπε τα εξής:
"Δεν με νοιάζει αν κάποιος είναι κίτρινος ή μαύρος ή έχει ρίγες σαν μία γαμημένη ζέβρα. Είμαι ο Διευθυντής αυτής της ομάδα και λέω ότι [ο Robinson] θα παίξει. Επιπλέον πιστεύω ότι θα μας κάνει όλους πλούσιους. Και αν κάποιος από εσάς δεν γουστάρει τα χρήματα, θα φροντίσω να τον ανταλλάξω με άλλον παίκτη." Ο Durosh είχε πολύ δίκιο, καθώς από τις 15 Απριλίου του 47 και για πολλά χρόνια (μέχρι που η Negro League απορροφήθηκε από την MLB) το γήπεδο των Dodgers γέμιζε ασφηκτικά, τόσο από λευκούς, αλλά και από εκατοντάδες χιλιάδες μαύρους οπαδούς που ήθελαν να δουν από κοντά το αστέρι τους να παίζει.
Αλλά και ο Robinson είχε έναν όρο στο συμβόλαιό του που δεν έπρεπε να σπάσει. Για τρία χρόνια δεν θα απαντούσε σε καμία από τις προσβολές που θα δεχόταν, αρχικά από τους συμπαίκτες και κάποιους από τους οπαδούς της ομάδας του, αλλά κυρίως από τους αντιπάλους του, οι οποίοι φυσικά και μέσα στο παιχνίδι του ξεστόμιζαν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, πολύ συχνά με την ανοχή και των διαιτητών. Όντως λοιπόν ο Robinson για τρία χρόνια δεν άνοιξε το στόμα του. Στις 15 Απριλίου του 1950 όμως άλλαξε η στάση του και όχι μόνο άρχισε να απαντά, αλλά δεν δεχόταν και καμία προσβολή, δείχνωντας έτσι ότι η περίοδος της ανοχής τελείωσε.
Αυτά λοιπόν τα πολύ λίγα μπορώ εγώ να σας καταθέσω για την Jackie Robinson Day, για την οποία φυσικά και έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, οπότε μπορείτε με μία μικρή έρευνα στο διαδύκτιο να βρείτε πολύ περισσότερες πληροφορίες.
Χρηστός Ανέστη!
 |
| Ο Jackie Robinson κατά την άφιξή του στα αποδυτήρια των Dodgers |
Η 15η Απριλίου είναι η πρώτη ημέρα που ένας μαύρος, ο Jackie Robinson έκανε την εμφάνισή του στο γήπεδο των Brooklyn Dodgers, σπάζοντας ένα το φοβερο ταμπού για την αμερικανική κοινωνία του 1947. Μέχρι τότε υπήρχαν μεν αγώνες Baseball ανάμεσα σε ομάδες μαύρων, οι οποίες όμως έπαιζαν στην Negro League, και ήταν αδιανόητο να υπάρξει πρόσμιξη, σε μία εποχή όπου όλα ήταν χωριστά για τους μαύρους και τους λευκούς. Λεωφορεία, τουαλέτες, πεζοδρόμια, Πανεπιστήμια, εστιατόρια και εγώ δεν ξέρω τί άλλο.
Το να σας αναλύσω εδώ τί γινόταν στην Αμερική του '47 στο θέμα του διαχωρισμού των φυλών σίγουρα δεν είναι τόσο σημαντικό, καθώς θα είναι ιδιαιτέρως ελλειπές. Ο καθένας μπορεί να κάνει μία μικρή έρευνα. Αυτό που είναι σημαντικό είναι ότι ο Jackie Robinson, ήταν ο πιονέρος των δικαιωμάτων του ανθρώπου σε μία Λίγκα ιδιαιτέρως οπιστοδρομική, αν αναλογιστεί κανείς ότι καταφέρνει μέχρι και σήμερα να κρατάει αποκλεισμένες τις γυναίκες από τις τάξεις της.
Ο Robinson φορούσε στην πλάτη του το νούμερο 42, γι αυτό και κάθε χρόνο στις 15 Απριλίου, όλοι οι παίκτες όλων των ομάδων φορούν και αυτοί εμφανίσεις με αυτό το νούμερο, το οποίο έχει αποσύρει η MLB και δεν μπορεί να το έχει κανένας παίκτης στα Αμερικάνικα γήπεδα.
Εννοείται βέβαια ότι η εμφάνιση του Robinson στο Ebbets Field (τότε γήπεδο των Dodgers στη Νέα Υόρκη) δεν ήταν χωρίς συγκρούσεις. Η απόφαση της ομάδας να κάνει αυτή την ριζοσπαστική κίνηση δεν έγινε δεκτή από όλους. Ούτε όλοι οι οπαδοί, ούτε όλες οι εφημερίδες, αλλά ούτε και οι συμπαίκτες είχαν ανοιχτό μυαλό. Για πολύ καιρό κάποιοι παίκτες δεν έμπαιναν στα αποδυτήρια όταν μέσα ήταν ο Robinson και προτιμούσαν να κάθονται έξω. Τελικά τα πράγματα ξεκαθάρισαν όταν ο τότε επικεφαλής της ομάδας Leo Durocher τους είπε τα εξής:
"Δεν με νοιάζει αν κάποιος είναι κίτρινος ή μαύρος ή έχει ρίγες σαν μία γαμημένη ζέβρα. Είμαι ο Διευθυντής αυτής της ομάδα και λέω ότι [ο Robinson] θα παίξει. Επιπλέον πιστεύω ότι θα μας κάνει όλους πλούσιους. Και αν κάποιος από εσάς δεν γουστάρει τα χρήματα, θα φροντίσω να τον ανταλλάξω με άλλον παίκτη." Ο Durosh είχε πολύ δίκιο, καθώς από τις 15 Απριλίου του 47 και για πολλά χρόνια (μέχρι που η Negro League απορροφήθηκε από την MLB) το γήπεδο των Dodgers γέμιζε ασφηκτικά, τόσο από λευκούς, αλλά και από εκατοντάδες χιλιάδες μαύρους οπαδούς που ήθελαν να δουν από κοντά το αστέρι τους να παίζει.
Αλλά και ο Robinson είχε έναν όρο στο συμβόλαιό του που δεν έπρεπε να σπάσει. Για τρία χρόνια δεν θα απαντούσε σε καμία από τις προσβολές που θα δεχόταν, αρχικά από τους συμπαίκτες και κάποιους από τους οπαδούς της ομάδας του, αλλά κυρίως από τους αντιπάλους του, οι οποίοι φυσικά και μέσα στο παιχνίδι του ξεστόμιζαν ό,τι μπορείτε να φανταστείτε, πολύ συχνά με την ανοχή και των διαιτητών. Όντως λοιπόν ο Robinson για τρία χρόνια δεν άνοιξε το στόμα του. Στις 15 Απριλίου του 1950 όμως άλλαξε η στάση του και όχι μόνο άρχισε να απαντά, αλλά δεν δεχόταν και καμία προσβολή, δείχνωντας έτσι ότι η περίοδος της ανοχής τελείωσε.
Αυτά λοιπόν τα πολύ λίγα μπορώ εγώ να σας καταθέσω για την Jackie Robinson Day, για την οποία φυσικά και έχουν χυθεί τόνοι μελάνι, οπότε μπορείτε με μία μικρή έρευνα στο διαδύκτιο να βρείτε πολύ περισσότερες πληροφορίες.
Χρηστός Ανέστη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου