Η κατάρα του Babe

Ο Babe Ruth είναι αναμφίβολα ο μεγαλύτερος και γνωστότερος παίκτης του Baseball παγκοσμίως, η δε κατάρα που έριξε στους Red Sox -μπορεί να μην είναι τόσο γνωστή στο ελληνικό κοινό- είναι όμως μία από τις μεγαλύτερες δεισιδαιμονίες που έχουν αναπτυχθεί στον παγκόσμιο αθλητισμό, για την οποία μάλιστα πολλοί είναι πεπεισμένοι ότι ίσχυε για περισσότερα από 80 χρόνια.

Η Προϊστορία

Babe Ruth είναι το όνομα που όλοι γνωρίζουν, ακόμη κι αν δεν ξέρουν από πιά πλευρά κρατούν το ρόπαλο του Baseball. Είναι ο άνθρωπος που αποκλειστικά με τις αθλητικές του επιδόσεις κατάφερε να αναστήσει το Baseball, το οποίο μετά το σκάνδαλο του 1919 των στημένων αγώνων με τον τίτλο "Black Sox", κινδύνευε να χάσει κάθε επαφή με τους νέους -τότε- φιλάθλους του.
Εκείνη τη χρονιά όμως ο Babe Ruth είχε αρχίσει πια να ανθίζει. Το 1919 ήταν και η τελευταία χρονιά που ο εύσωμος παίκτης με τα αδύνατα πόδια θα έπαιζε για τους Boston Red Sox. Ήταν η χρονιά, κατά την οποία η επιδόσεις του πραγματικά εκτινάχτηκαν.
Συνολο παιχνιδιών: 130 από 95 το 1918
Runs: 103 από 50 το 1918
RBI: 114 από 66 το 1918 και φυσικά...
Homeruns: 29 από 11 το 1918.

Και ενώ θα περίμενε κανείς ότι ο ιδιοκτήτης των Sox θα έβλεπε στο πρόσωπο του Babe τον παίκτη που θα πήγαινε την ομάδα της Βοστώνης στην κορυφή του πρωταθλήματος, εκείνος είδε μία ευκαιρία για εξοικονόμηση πολλών χρημάτων. Θα μου πείτε καμιά φορά κι αυτός είναι ένας λόγος για να πουλήσεις έναν καλό παίκτη. Μαζεύεις χρήματα και αποκτάς πολλούς άλλους αντί ενός καλού. Έλα όμως που ο Harry Frazee είχε άλλα στο μυαλό του. Τα χρήματα τα ήθελε για να χρηματοδοτήσει την μεγάλη του αγάπη που ήταν οι παραγωγές θεατρικών παραστάσεων στο Broadway. Μόνο που αυτή την παραγωγή την ανέβασε πέντε χρόνια μετά, το 1924.
Βέβαια επειδή τίποτα σε αυτόν τον κόσμο δεν έχει μόνο μία πλευρά, υπάρχει και εκείνη που λέει ότι ο Babe Ruth, βλέποντας ότι τα νούμερά του είχαν εκτοξευτεί, ζήτησε διπλασιασμό των αποδοχών του (τότε ήταν 20.000 $) προκειμένου να παίξει το 1920. Μάλιστα λένε ότι απειλούσε ότι αν δεν του έδιναν εκείνα τα χρήματα θα δήλωνε ότι εγκαταλείπει το παιχνίδι, ώστε να μείνει ελεύθερος και να παίξει μετά σε άλλη ομάδα.
Όπως καταλαβαίνετε το διαζύγιο Red Sox - Babe Ruth δεν ήταν καθόλου βελούδινο και θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η μεγάλη αιτία που επί 100 χρόνια αναπτύσσεται η τεράστια έχθρα ανάμεσα στους Yankees και τους Sox.

86 χρόνια φαγούρα

Όταν οι Red Sox είχαν στις τάξεις τους τον Babe Ruth με απλά λόγια ήταν άπιαστοι. Είχαν ήδη κερδίσει τα World Series του 1903 και 1912 και μαζί με τον ικανότατο παίχτη στέφθηκαν πρωταθλητές το 1915, 1916 και 1918. Από τότε θα έκαναν να δουν τίτλο μέχρι το 2004. 86 ολόκληρα χρόνια!
Αντιθέτως, οι Yankees, μέχρι τότε δεν είχαν κατακτήσει κανένα τίτλο παίρνοντας τον πρώτο τους το 1923, τέταρτη χρονιά που είχαν τον Ruth στις τάξεις τους, ενώ παράλληλα είχαν "ξεκοκαλίσει" τους Red Sox και από άλλους καλούς παίκτες, τους οποίους αφειδώς πουλούσε ο θεατρόφιλος ιδιοκτήτης τους.
Στα χρόνια που ακολούθησαν οι Yankees έπαιξαν σε 39 World Series και κέρδισαν τα 26 από αυτά, αριθμός διπλάσιος από οποιαδήποτε άλλη ομάδα της MLB. Την ίδια στιγμή οι Red Sox έφτασαν μόλις τέσσερις φορές στα τελικά και έχασαν και τις τέσσερις φορές στο έβδομο παιχνίδι. Σαν κάποιος δηλαδή να τους κορόιδευε και να τους έκοβε το νερό της πηγής ακριβώς τη στιγμή που είχαν φέρει το στόμα τους δίπλα στο δροσερό υγρό.

Τα μάγια σπάνε

Προσπάθειες να σπάσει "η κατάρα του Bambino" (αυτό είναι το παρατσούκλι του Babe) είχαν γίνει πάρα πολλές, φτάνοντας ακόμη και στην εμφάνιση ενός εξορκιστή για να εξαγνίσει το Fenway Park. Μάλιστα ένας πρώην παίκτης των Sox είχε προτείνει η διοίκηση της ομάδας να προχωρήσει σε εκταφή του Babe, να τον φέρει στο γήπεδο της Βοστώνης και δημοσίως να ζητήσει συγγνώμη εξ ονόματος του ιδιοκτήτη που τόλμησε να τον πουλήσει στους Yankees.
Η στιγμή όμως που -λένε- ότι έσπασε η κατάρα ήταν στις 31 Αυγούστου του 2004. Εκείνη την ημέρα, ο Manny Ramirez ένας από τους καλύτερους sluggers των Sox χτύπησε ένα foul ball, το οποίο χτύπησε στο πρόσωπο έναν 16χρονο και του έβγαλε τα δύο δόντια. Ο έφηβος -που λέγεται Lee Gavin- ήταν μεγάλος οπαδός του Ramirez και τότε ζούσε στην φάρμα Sudbury την οποία κάποτε είχε στην ιδιοκτησία του ο... Babe Ruth!!! Μάλιστα εκείνη την ημέρα, οι Yankees σημείωσαν μία από τις χειρότερες ήττες στην ιστορία τους, χάνοντας με 22-0 μέσα στην έδρα τους από τους Indians!!!

Η κατάρα όμως δεν θα έφευγε έτσι απλά χωρίς κάποιο ιδιαίτερο ιστορικό αντάλλαγμα. Κι αυτό δεν θα μπορούσε να είναι παρά απέναντι στους Yankees και μάλιστα να είναι τοσο εντυπωσιακό που να το θυμούνται όλοι.
Έτσι κι έγινε.
Το 2004 λοιπόν, οι Yankees και οι Red Sox βρέθηκαν αντιμέτωποι στα Play Offs στους αγώνες που κρίνουν στις τέσσερις νίκες το Πρωτάθλημα της American League. Οι Yankees είχαν ήδη κατακτήσει το Division τους, ενώ οι Sox είχαν βγει πρώτοι στο Wild Card.
Η πρώτη συνάντηση που έγινε στις 12 Οκτωβρίου 2004 ήταν στο Yankee Stadium και οι Sox έχασαν με 7-10.
Η δεύτερη συνάντηση έγειρε και πάλι προς τους γηπεδούχους Yankees με 1-3.
Ίδια κατάληξη είχε και το τρίτο παιχνίδι με τους Yankees να κερδίζουν, αυτή τη φορά στο Fenway Park με το επιβλητικό 19-8.

Εδώ λοιπόν οι Sox βρίσκονταν με την πλάτη στον τοίχο, καθώς μέχρι τότε καμία ομάδα που είχε χάσει τα τρία πρώτα παιχνίδια δεν είχε καταφέρει να ανακάμψει και να κερδίσει τα επόμενα τέσσερα.
Και κάπως έτσι -με τη Βοστώνη σχεδόν να θρηνεί- αλλά ταυτόχρονα να έχει γεμίσει τους δρόμους με αφίσες που έγραφαν "Believe", η ομάδα πήγε στις 17 Οκτωβρίου να αντιμετωπίσει τη μοίρα της στο τέταρτο παιχνίδι της σειράς.

Εκεί έγιναν πραγματικά απίστευτα πράγματα ανακηρύσσοντας το κλέψιμο μίας βάσης (όχι ένα σκοράρισμα, όχι ένα χτύπημα με το ρόπαλο, όχι ένα strikeout, αλλά ένα απλό κλέψιμο) ως μία από τις σημαντικότερες στιγμές στην ιστορία του σύγχρονου Baseball.
Σε περίπτωση που θέλετε να δείτε πρώτα ένα video σας παραθέτω το σχετικό link, ενώ εγώ θα προχωρήσω παρακάτω στην γραπτή ανάλυση. Κάντε κλικ εδώ.

Το τέταρτο παιχνίδι είχε φτάσει στο 9ο inning και οι Yankees ήταν μπροστά με ένα run 4-3. Στο ρόπαλο ήταν ο Kevin Millar και στο βουναλάκι απέναντί του ο Mariano Rivera, ο pitcher που αργότερα σημείωσε τα περισσότερα saves στην ιστορία. Σε ένα δραματικό at bat -κατά το οποίο μάλιστα σημειώνονται μεσάνυχτα- ο Millar περπατάει στην πρώτη βάση. Τότε ο προπονητής των Sox Terry Francona απλά κλείνει το μάτι στον αναπληρωματικό Dave Roberts. Ο παίκτης δεν χρειάστηκε δεύτερη κουβέντα. Τρέχει προς την πρώτη βάση και αντικαθιστά τον αργό Millar. Όλοι πλέον στο γήπεδο γνωρίζουν την εντολή. Ο Roberts ΠΡΕ-ΠΕΙ πάση θυσία να κλέψει την δεύτερη βάση. (επιτρέψτε μου να σας πω ότι τα γράφω και ανατριχιάζω)
Ο δρομέας παίρνει από την πρώτη βάση ένα lead (απόσταση προς τη δεύτερη βάση) τεραστίων διαστάσεων. Φυσικά ο Rivera τον ελέγχει και στέλνει τη μπάλα στην πρώτη βάση. Μία φορά. Δεύτερη φορά. Μάλιστα στο δεύτερο pick off η επιστροφή του Roberts στη βάση του είναι απίστευτα οριακή. Κάποια στιγμή όμως ο pitcher πρέπει να πάει στον ροπαλιστή. Ο Roberts δεν περιμένει και αμέσως μετά το pitch εκτοξεύεται προς τη δεύτερη βάση. Ο Catcher των Yankees Jorge Posada σηκώνεται στα πόδια του και εξαπολύει την μπάλα προς την δεύτερη βάση, ο Jeter δέχεται την πάσα, αλλά και πάλι εντυπωσιακά οριακά, ο Roberts φτάνει ασφαλής.
Μερικές στιγμές αργότερα, ο Bill Mueller που ήταν στο ρόπαλο για τους Red Sox κάνει ένα χτύπημα στη μέση δίνοντας έτσι την ευκαιρία στον Roberts να τρέξει τα 55 μέτρα που τον χώριζαν από το σπίτι, ισοφαρίζοντας το παιχνίδι.
Αυτό το κλέψιμο λοιπόν θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα turning points που έχουν υπάρξει ποτέ. Το παιχνίδι όμως δεν κερδήθηκε εκεί, αλλά τρία innings αργότερα, στο 12ο οπότε και ο Ortiz χτύπησε ένα Homerun δύο πόντων.

Το πέμπτο παιχνίδι το κέρδισαν και αυτό οι Red Sox, παλι όμως σε extra innings. Αυτή τη φορά στο 14ο και πάλι με χτύπημα του Ortiz.

Η "κόκκινη" κάλτσα του Curt Schilling

Το έκτο παιχνίδι, που έγινε στο Yankee Stadium, είχε μία ακόμη ιστορική στιγμή για το Baseball. Η ομάδα αποφασίζει να ανεβάσει στο mount τον Curt Schilling, ο οποίος όμως είχε κομμένο έναν τένοντα στο δεξί του αστράγαλο. Εκείνο ακριβώς το πρωινό λοιπόν, οι γιατροί της ομάδας έκαναν κάτι πρωτόγνωρο στα αθλητιατρικά χρονικά, καθώς έραψαν τένοντα και δέρμα τόσο σφιχτά και τόσο κοντά στο κόκαλο του παίχτη που τελικά κατάφεραν να συγκρατηθεί για 7 ολόκληρα inning στα οποία ο pitcher δέχθηκε μόλις έναν πόντο. Χαρακτηριστική είναι η εικόνα της λευκής κάλτσας του Schilling, η οποία είχε γίνει προς το τέλος της εμφάνισής του κόκκινη από το αίμα.
Αυτό το ηρωικό παιχνίδι οι Sox το κέρδισαν 4-2.

Έτσι, φτάσαμε στο έβδομο και τελευταίο παιχνίδι που θα έκρινε το Πρωτάθλημα της American League. Ήταν 20 Οκτωβρίου στο Yankee Stadium και πλέον οι Yankees δεν είχαν καμία ελπίδα. Ήταν ψυχολογικά ράκη και παραδόθηκαν χωρίς όρους, χάνοντας 10-3.

Ανακοίνωση των χαρμόσυνων νέων

Στη συνέχεια τα πράγματα ήταν απλά για τους Red Sox, οι οποίοι έχοντας κερδίσει τους Yankees με αυτόν τον ιστορικό τρόπο, ανακάπτοντας από τρεις ήττες, πραγματικά ξεπάστρεψαν σε τέσσερα παιχνίδια τους Saint Louis Cardinals, για να στεφθούν Πρωταθλητές μετά από 86 χρόνια.
Μάλιστα είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν σε όλη την Νέα Αγγλία για πολλές ημέρες μετά την κατάκτηση του τροπαίου, πολλοί άνθρωποι πήγαιναν στα νεκροταφεία με ποτά, σημαιάκια, εμφανίσεις και καπέλα των Sox, κάνοντας πάρτι με τους νεκρούς συγγενείς τους που δεν είχαν καταφέρει σε όλη τους τη ζωή να πανηγυρίσουν μία κατάκτηση του World Series από την ομάδα της Βοστώνης.
Έτσι λοιπόν τελειώσε και η κατάρα του Bambino που στοίχειωνε τόσα χρόνια τους Red Sox