Γιατί οι Αμερικάνοι αγαπούν το Baseball;

Σκαλίζοντας λίγο τα έγγραφά μου, ανακάλυψα ένα μικρό κειμενάκι που είχα γράψει το 2006, προσπαθώντας να απαντήσω στον φίλο μου τον Μάνο Αντώναρο για ποιό λόγο (κατά την άποψή μου) οι Αμερικάνοι αγαπούν το Baseball. Σας το παραθέτω όπως ακριβώς το είχα γράψει τότε. Είναι λιγάκι όψιμο αλλά δεν πειράζει:
  

Ξεκινώντας αυτή την προσπάθεια κατανόησης του «γιατί οι Αμερικάνοι αγαπούν το Baseball», θα πρέπει από την αρχή να πω, ότι δεν θα μπορούσα σε καμία περίπτωση να μπω στα παπούτσια τους και να σκεφτώ σαν κι αυτούς. Άλλωστε, δεν νομίζω ότι θα μπορούσε πραγματικά κανείς παγκοσμίως να κάνει κάτι τέτοιο. (Κάποτε το ίδιο πρόβλημα το είχα με τους Άγγλους, αλλά αυτοί δεν έχουν σημασία πια).

Αποφάσισα λοιπόν η προσέγγιση μου στο θέμα να συμπεριλάβει τις δικές μου απόψεις και αντιλήψεις για το τι βλέπουν οι αμερικάνοι μέσα στο Baseball. Κι αυτό διότι θεωρώ πως δεν θα ήταν σωστό απλώς να διαβάσω μερικά βιβλία, ή να κάνω μία μικρή έρευνα στο Internet για τις σχετικές απαντήσεις - που υπάρχουν με τον τόνο, καθώς αυτό το παιχνίδι απασχολεί την άλλη πλευρά του Ατλαντικού από το 1880 περίπου.

Αυτό βέβαια σημαίνει αυτομάτως ότι με μία δική μου ολοκαίνουρια ανάλυση διακινδυνεύω ενσυνείδητα να παρουσιάσω αποτελέσματα που μπορεί να είναι λίγο αυθαίρετα, δεν πειράζει όμως.

Μπαίνοντας στην ουσία λοιπόν θα πω ότι το Baseball στην Αμερική ονομάζεται "National Passtime". Το "National" νομίζω είναι αυτονόητο. Το "Passtime" όμως δείχνει πως όποιος πάει να παρακολουθήσει έναν αγώνα Baseball δεν βιάζεται. Και πώς να βιάζεται δηλαδή, από τη στιγμή που αυτό το παιχνίδι, ενώ δεν έχει μία μεγάλη διακοπή ως ανάπαυλα στο ημίχρονο, έχει 18 μικρές διακοπές ανάμεσα στους εννέα γύρους του αγώνα. Οι Αμερικάνοι λοιπόν τις χαρακτηρίζουν 18 ευκαιρίες για Hot Dog. Κι αν νομίζεις ότι 18 Hot Dog είναι πολλά, φαντάσου, ότι ένα κανονικό παιχνίδι μπορεί να διαρκέσει τρεις ώρες το λιγότερο (χωρίς τις παραδοσιακές προκαταρκτικές διαδικασίες – Εθνικός ύμνος, παρουσίαση παικτών, πρώτο Pitch, εναρκτήριες ομιλίες κλπ.) ενώ μερικές φορές ξεπερνάει και τις πέντε ώρες.

Πέρα όμως από αυτά τα εμφανή, που εύκολα οδηγούν έναν κοινό παρατηρητή να προσδώσει στο Baseball τον χαρακτηρισμό «Αμερικανιά», εγώ πιστεύω ότι η αγάπη για το άθλημα οφείλεται στον τρόπο που αυτό αντανακλά την Αμερική συνολικά και αυτό μάλλον δεν το συνειδητοποιεί ένας Αμερικάνος.

Πρώτον το άθλημα θυμίζει το Αγγλικό ελιτίστικο Cricket, που σίγουρα μετέφεραν κάπως λανθασμένα οι πρώτοι έποικοι της Αμερικής στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού. Όπως λοιπόν απέταξαν από πάνω τους την Αγγλική κυριαρχία, μαζί της απέταξαν και το Cricket αντικαθιστώντας το με ένα δικό τους εφεύρημα. Το Baseball .

Δεύτερον το άθλημα παίζεται κατά τέτοιο τρόπο ώστε να θυμίζει ασυναίσθητα στους Αμερικάνους ότι η χώρα τους είναι η χώρα των ίσων ευκαιριών. Κι αυτό διότι όλοι οι παίχτες όταν η ομάδα τους επιτίθεται, έχουν την ευκαιρία να σκοράρουν. Όλοι εκ περιτροπής παίρνουν το ρόπαλο και μόνο με τις δικές τους ικανότητες… πετυχαίνουν!!! ή δεν πετυχαίνουν. Αυτή δεν είναι η βάση της αξιοκρατίας πάνω στην οποία έχει χτιστεί η Promice Land; Όποιος δουλεύει προκόβει.

Και για να κάνω μία σύγκριση με το πιο δικό μας ποδόσφαιρο, νομίζω ότι σε αυτό δεν έχουν όλοι τη ίδια δυνατότητα να σκοράρουν. Ή τουλάχιστον δεν έχουν όλοι ίσες ευκαιρίες λόγω της θέσης όπου παίζουν. Ένας αμυντικός, σε σχέση με τον επιθετικό, ή πόσο μάλλον ο τερματοφύλακας.

Αυτά για την επίθεση του Baseball. Όμως και στην άμυνα μπορεί κανείς να διακρίνει αμερικάνικα ιδεώδη στον τρόπο της οργάνωσης της. Όταν λοιπόν μία ομάδα αμύνεται η θέση του κανενός μέσα σε αυτή είναι απόλυτα ξεκάθαρη. Ένας είναι ο Pitcher και κανένας δεν μπορεί να τον αντικαταστήσει, παρά μόνο ένας άλλος Pitcher. Ένας είναι ο Catcher, ένας ο Short Stop και πάει λέγοντας. Εννοείται ότι και η προσφορά του καθένα στο σύνολο δεν μπορεί να υποστηριχθεί από άλλον γι αυτό και τα λάθη καταγράφονται πρώτα ατομικά και μετά αθροίζονται ομαδικά.

Στο ποδόσφαιρο πάλι τα πράγματα είναι πιο ελεύθερα. Αν για παράδειγμα ο αριστερός Back δεν αποδίδει καλά μπορεί να τον υποστηρίξει ένας άλλος παίκτης με μία εσωτερική αλλαγή στην αμυντική διάταξη και το σύστημα. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραιτήτως κακό καθώς το ποδόσφαιρο είναι πιο ελεύθερο και πιο δημοκρατικό παιχνίδι και έτσι η μονάδα χάνεται στο σύνολο. Ποιος είπε όμως ότι οι Αμερικάνοι είναι απαραίτητα δημοκράτες; Η άμυνά του δικού τους εθνικού παιχνιδιού λοιπόν προτάσσει την ατομικότητα που όμως προστατεύει το σύνολο, επιτρέποντας παράλληλα στη μονάδα να ξεχωρίζει. Δεν ξέρω αν αυτό είναι πιο καλό ή πιο κακό, σίγουρα όμως είναι πιο αμερικάνικο.

Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι όλα τα καλά και όλα τα κακά αυτού του κόσμου προέρχονται από την Αμερική. Και ένα από αυτά είναι και το Baseball!!!