Η εμπειρία της συμμετοχής σε μία διεθνή αθλητική διοργάνωση δεν περιγράφεται εύκολα με λόγια. Το να τραγουδήσεις τον Εθνικό Ύμνο πατώντας το γρασίδι ενός γηπέδου και από τις κερκίδες να ακούς άλλους να τον τραγουδούν επειδή θα παίξεις εσύ, είναι ανεπανάληπτη εμπειρία. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για το άθλημα που αγαπάς παθιασμένα. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και επιπλέον για ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Baseball σε μία χώρα που λατρεύει το συγκεκριμένο σπορ. Για να σας δώσω απλά την εικόνα, φύγαμε μία αποστολή αθλητών από την Ελλάδα -τη χώρα στην οποία όταν λες ότι παίζεις Baseball σε κοιτούν σαν να κατέβηκες από τον αστεροειδή BCH 4582-L- και προσγειωθήκαμε για 16 ημέρες στον Παναμά, όπου οι παίκτες Baseball είναι κάτι σαν ήρωες και όλοι ήθελαν να βγάλουν μαζί μας φωτογραφίες και να τους υπογράψουμε μπάλες και ρόπαλα.
Ποιοι; Εμείς! Τα Ελληνάκια!!!
Έτσι βρεθήκαμε στο γήπεδο Rod Carew (σας έχω ξαναγράψει ότι το λένε Ροντ Καρού και όχι Ροντ Κάριου όπως νόμιζα στην αρχή) για την τελετή έναρξης του Μουντιάλ του Baseball 2011, καθώς και για το πρώτο παιχνίδι του πρωταθλήματος, το οποίο προς τιμή της πολύ μεγάλης Ελληνικής κοινότητας του Παναμά, οι διοργανωτές το όρισαν να γίνει με την ομάδα τους και την Εθνική μας μπροστά σε 27.000 θεατές. Τίγκα το γήπεδο με τις διπλές κερκίδες. Ποτέ άλλοτε δεν είχαν ξαναβρεθεί οι παίκτες της Ελληνικής Εθνικής μπροστά σε τόσο κόσμο, ούτε καν στην Ολυμπιάδα. Ποτέ άλλοτε οι παίκτες της Εθνικής Baseball δεν είχαν ξαναγίνει εξώφυλλο σε εφημερίδες με φωτογραφίες και ολοσέλιδα αφιερώματα, ενώ μάλιστα η άφιξή μας στον Παναμά καλύφθηκε και από την τοπική τηλεόραση με εκτενή ρεπορτάζ και συνεχή τρέιλερ που διαφήμιζαν το συγκεκριμένο παιχνίδι.
Μεγαλεία! Μεγαλεία!
"Περασμένα και διηγώντας τα να κλαίς;" θα ρωτήσει κάποιος... Δυστυχώς έτσι ακριβώς είναι... Και διηγώντας τα να κλαίς... Και αυτό όχι επειδή επιστρέψαμε στην Ελλάδα όπου κανείς δεν ξέρει από ποια πλευρά κρατάς το ρόπαλο το οποίο μάλιστα το λέει ματσούκι... Όχι επειδή στο γήπεδο δεν έρχονται να μας δουν ούτε οι γυναίκες μας γιατί βαριούνται αφάνταστα, όχι γιατί η συμμετοχή μας σε ένα παγκόσμιο πρωτάθλημα δεν απασχόλησε καθόλου τον ελληνικό Τύπο, αλλά γιατί η Εθνική μας δεν κέρδισε ούτε ένα παιχνίδι στα γήπεδα του Παναμά.
Τί αποδεικνύει αυτό; Ότι το κόνσεπτ "Εθνική ομογενών παικτών" φθίνει, αν όχι και να έχει πεθάνει ήδη.
Και γιατί το λέω αυτό;
Η Εθνική ομάδα Baseball όταν πρωτοδημιουργήθηκε για τις ανάγκες της συμμετοχής της χώρας μας στους Ολυμπιακούς του 2004 είχε διττό σκοπό: να φέρει διακρίσεις και έτσι να βοηθήσει την ανάπτυξη του αθλήματος στην Ελλάδα. Όλοι τότε φανταζόντουσαν ότι το Baseball θα ακολουθήσει την εξέλιξη του μπάσκετ μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού από τον Γκάλη, τον Γιαννάκη και τα άλλα παιδιά. Βέβαια κανείς δεν σκέφτηκε ότι οι επιτυχίες σπανίως ακολουθούν τον ίδιο δρόμο. Κάθε φορά βρίσκουν και άλλη πορεία για να πραγματωθούν, την οποία σπανίως μπορεί να προβλέψει κανείς. Άσε που η πορεία της Εθνικής μας Baseball στους Ολυμπιακούς δεν ήταν η αναμενόμενη. Το γιατί και το πως δεν είναι επί του παρόντος, αυτό πάντως που μπορούμε να πούμε με σιγουριά πλέον (μετά και τον Παναμά) είναι ότι η Εθνική μας Baseball (ακόμα και με τους ομογενείς ημιεπαγγελματίες της Αμερική) δεν μπορεί να ανταπεξέλθει σε Πρωταθλήματα Παγκοσμίου επιπέδου. Στην Ευρώπη είναι μία χαρά, αλλά η Ευρώπη στο Παγκόσμιο Baseball, είναι κάτι σαν την Εθνική Τζαμάικας στο Γιγαντιαίο Σλάλομ.
Μοιραία λοιπόν οι μέχρι τώρα ελληνικές επιτυχίες στα ευρωπαϊκά γήπεδα έχουν αφήσει τους πάντες αδιάφορους, ενώ είναι μάλλον αυτονόητο ότι η Ομοσπονδία Baseball δεν θα βγάλει ένα δελτίο Τύπου που να λέει: "Επέστρεψε η Εθνική Baseball από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα, όπου έχασε πανηγυρικά σε κάθε αγώνα που έδωσε". Πραγματικά δεν πιστεύω ότι θα γίνει κάτι τέτοιο.
Άρα, η Εθνική ομάδα Baseball δεν εξυπηρετεί κανέναν από τους σκοπούς και τους στόχους που τέθηκαν μπροστά της όταν πρωτοδημιουργήθηκε. Εντός Ευρώπης ό,τι επιτυγχάνει παραμένει αδιάφορο, εκτός Ευρώπης δεν αποδίδει και εντός Ελλάδας δεν μαγνητίζει ούτε τα media ούτε τους Έλληνες ώστε να φέρουν τα παιδιά τους στα γήπεδα του Ελληνικού για να μάθουν να παίζουν Baseball.
Παράλληλα, η ίδια η Εθνική έχει ενδόμυχα προβλήματα. Είναι χωρισμένη στα δύο: στους Ομογενείς και στους Έλληνες. Οι μεν πρώτοι θεωρούν τους παίκτες της Ελλάδας τόσο υποδεέστερους ώστε δύσκολα τους απευθύνουν ακόμη και τον λόγο, ενώ οι δεύτεροι δεν μπορούν να δεχθούν ότι η Εθνική Ελλάδος θα παίζει μόνο με "Αμερικανάκια" που δύσκολα ψελλίζουν ακόμα και τα λόγια του Εθνικού Ύμνου, αφήνοντας τους Έλληνες στον πάγκο. Βέβαια όταν οι γιγενείς έπαιξαν εναντίον της (θεωρητικά) αδύναμης Κινεζικής Ταϊπέι, έχασαν με Mercy Rule στο 5ο inning, κάτι όμως που έπαθαν και οι Αμερικάνοι από την ισχυρή Ολλανδία. Μοιρασμένα πράγματα δηλαδή και οι ευθύνες ίσα πάτσι.
Άρα τί κάνουμε; Τη διαλύουμε την Εθνική; Σίγουρα όχι ακόμα, καθώς έχουμε ήδη αναλάβει αγωνιστικές υποχρεώσεις (Πανευρωπαϊκό στην Ολλανδία του χρόνου) και αν δεν πάμε θα αποβληθούμε από την Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία. Κατά την άποψή μου λοιπόν, η Εθνική μας όπως την ξέρουμε σήμερα (με 15 αμερικανάκια και 10 ελληνόπουλα) πρέπει να κάνει αυτή την τελευταία της ευρωπαϊκή εμφάνιση το 2012 και μετά να μην δηλώσουμε πουθενά συμμετοχή μέχρι να φέρουμε το εντός Ελλάδος Baseball σε ένα αξιόλογο επίπεδο, το οποίο αγωνιστικά να συνεπικουρείται από κάποιους λίγους ομογενείς παίκτες, όχι όμως να στηρίζεται σε αυτούς. Αυτό μπορεί να σημάνει ότι για δέκα χρόνια (ή και παραπάνω) δεν θα περνάμε ούτε στα προκριματικά των ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Σωστά.
Εφόσον αυτό θα μας αξίζει με αυτό πρέπει να αρκεστούμε, αφήνοντας ανοιχτή μία θέση στα ευρωπαϊκά «σαλόνια» και τις διεθνείς οργανώσεις για χώρες που κάνουν καλύτερη ανάπτυξη του αθλήματος. Το αξίζουν πιο πολύ από εμάς.
Άρα για τα επόμενα τουλάχιστον δέκα χρόνια πρέπει να αναλάβουμε μία άλλη αποστολή: να ξεχάσουμε τις βαρύγδουπες συμμετοχές και τις φαντασιώσεις για διακρίσεις που δεν μας αξίζουν και να αναπτύξουμε το εγχώριο Baseball. Πρέπει να πάμε σε σχολεία, σε ιδιωτικά εκπαιδευτικά ιδρύματα, στους Προσκόπους και όπου αλλού υπάρχουν νέοι και να τους φέρουμε στο γήπεδο. Πρέπει να δημιουργήσουμε πρωταθλήματα under 21, εφηβικά και παιδικά, αλλιώς πολύ απλά το Baseball (που ήδη πεθαίνει) θα πεθάνει οριστικά μόλις γεράσουν και οι τελευταίοι των Μοϊκανών - όπως η γραφική περίπτωση του γράφοντος. Αν δεν κάνουμε τίποτα, τότε πολύ απλά τα γήπεδα μας (που πληρώθηκαν με τους φόρους μας και βρίσκονται σε σημείο φιλέτο πάνω στην Βουλιαγμένης) θα χαθούν, θα γίνουν καζίνο και δεν ξέρω τί άλλο και μαζί με αυτά θα χαθεί και άλλη μία ευκαιρία εναλλακτικής άθλησης στην χώρα του ποδοσφαιρικού φασισμού και των ντοπαρισμένων επιτυχιών.
Σας υπόσχομαι ότι αυτό -όσο κρατούν τα κότσια μου- δεν θα το αφήσω να συμβεί.
Καλέ μου φίλε συμφωνώ απόλυτα σε όλα όσα γράφεις . Σε ένα σημείο μόνο θα σου κάνω μια διόρθωση . Στο πανευρωπαίκο στην Ολλανδία του χρόνου θα πρέπει να πάμε εκ των πραγμάτων . Εκεί όμως θα πρέπει να μην αποδώσουμε καλά για να πέσουμε στα προκριματικά γιατί αν ξαναέρθουν οι φίλοι μας από την Αμερική τότε σχεδόν σίγουρα θα περάσουμε στην 6άδα και ξανα μανά θα πρέπει το 2014 να συμμετάσχουμε για να μη διαγραφούμε . Ποιός όμως θα πείσει τους ιθύνοντες να μην κατεβάσουν πολλούς Ελληνοαμερικάνους και ποιός σου είπε εσένα ότι αμα καλέσεις μόνο 5 για να μην γίνεις ρεζίλι στα παιχνίδια αυτοί ξέρωντας ότι θα έχουν συμπαίκτες τους Έλληνες μπορέι να μην θέλουν να έρθουν μόνο και μόνο για να συμμετάσχουν και να χάσουν αξιοπρεπώς . Άρα καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι του χρόνου πρέπει να κατέβουμε με αμιγώς εγχώρια ομάδα και να πέσουμε σίγουρα στο b pool . Όπου εκεί άμα θέλεις συμμετέχεις ... αμα δεν θέλεις δεν δηλώνεις συμμετοχή και εννοείται πως δεν διαγράφεσαι. Προκύπτουν και άλλα ζητήματα όμως στην πορεία για να κατέβει η ομάδα στην Ολλανδία με γηγενείς Έλληνες μόνο . Η χρηματοδότηση . Δεν έχουν όλοι να δώσουν λεφτά και που θα βρεί η ομοσπονδία να καλύψει όλα τα έξοδα σε μια ακριβή ευρωπαϊκή χώρα. Ενώ τα ελληνοαμερικανάκια και πολύ καλοί παίκτες είναι και δυστυχώς ή ευτυχώς οι ίδιοι ή και οι οικογένειές τους έχουν πετύχει στην ξενιτιά και έχουν τη βολή τους για να καλύψουν μέρος των εξόδων ή και όλα αν χρειαστεί . Δίκοπο μαχαίρι η απόφαση για το μέλλον της ελληνικής ομάδας . Εδω θα προσθέσω ότι γνωρίζω τη θέση σου για την χρηματοδότηση των εθνικών ομάδων αλλά με την παρούσα κατάσταση και οικονομικά και διοικητικά δεν νομίζω ότι θα βρούν ανταπόκριση οι όποιες κραυγές αγωνίας για το μέλλον της εθνικής μας . Ας επικεντρωθούμε λοιπόν θα έλεγα εγώ στη εξέυρεση ταλέντων εδώ στην ψωροκώσταινα να μπουν οι βάσεις για πρωταθλήματα μικρών κατηγοριών σε 5 χρόνια από τώρα και το τι τελικά θα αποφασίσει η διοίκηση για το πως θα εκπροσωπούμαστε σε διεθνές επίπεδο δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί γιατί είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν σε σύντομο χρόνο και στο τέλος ώς γνήσιοι έλληνες που είμαστε πάλι τσαπατσουλιές θα κάνουμε .
ΑπάντησηΔιαγραφήΦίλε καλέ, οι τεχνικές λεπτομέριες για την πορεία της Εθνικής μας στην πραγματικότητα μου είναι αδιάφορες. Φυσικά και αν πάνε οι Αμερικάνοι θα κερδίσουν στο Ευρωπαϊκό. Το θέμα είναι, η Ελλάδα αξίζει να ειναι πλέον εκεί; Νομίζω πως όχι, οπότε το θέμα μας παραμένει η ανάπτυξη του Baseball στην Ελλάδα. Αυτό είναι το ζήτημα. Και φυσικά πρέπει να κοιτάζουμε μακριά. Αλλιώς δεν γινεται δουλειά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠυρσε καλως ήρθες. Συμφωνώ με την προσέγγιση για την εθνική ομαδα, δεν χρειάζεται σαν βιτρίνα απλά για να εμφανίζεται και να τρώει καρπαζιές. Οταν κατεβαινει, πρέπει να μπορέι να ανταγωνιστεί επάξια, με τους Ελληνες της και οσους ξενους κατεβαζουν και οι λοιποι, να παιξει δυνατά και ας χάσει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕχει δίκιο και ο πρώτος σχολιαστής για την υποστήριξη / χρηματοδότησ της ομοσπονδιας, ειδικα τους καιρους που ζούμε και τα ζορια που έρχονται.
Μακάρι να μπορύσαμε να φέρουμε νεο κοσμο αλλα χωρίς ΓΗΠΕΔΑ (σε ολη τη χωρα) δε γινεται και το Ελληνικο σύντομα θα το φαει η μπουλντοζα δυστυχως για ολους μας.
ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΔΕΙΞΕΣ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΤΟΠΙΕΣ!!! Τι εγινε, τις καλες τις εφαγαν τα ψαράκια στη θάλασσα;;
EL VIEJO (βίέχο παρακαλώ :-))
El Viejo, με την ευκαιρία της 15ήμερης ενασχόλισής μας με το Baseball, όπως καταλαβαίνεις, όλη την ώρα συζητούσαμε στον Παναμά αυτά ακριβώς τα ζητήματα. Εγώ λοιπόν να σου πω ότι πιστεύω (και πίστευα ανέκαθεν) ότι Baseball θα πρέπει στην Ευρώπη να παίζεται οπουδήποτε. Ένα γήπεδο ποδοσφαίρου οποιασδήποτε ποιότητας, μεγέθους και επιφάνειας φτάνει. Δεν χρειάζεται να έχει βουναλάκι. Δεν χρειάζεται να έχει φυτεμένο home plate. Δεν χρειάζεται να έχει χώμα στην διαδρομή μέχρι την πρώτη και την τρίτη βάση. Τα λέω αυτά διότι συζητούσα με τον Κάνιστρα και μου έλεγε ότι οι διαχειριστές των γηπέδων ποδοσφαίρου δεν επιτρέπουν παρεμβάσεις στο γήπεδο τους. Σωστό είναι αυτό. Δεν μπορεί να τους το χαλάσεις. Μπορείς όμως να κάνεις προπόνηση απλώς ακουμπόντας φορητές βάσεις στο γρασίδι, ακόμα κι αν είναι λευκό πλαστικό που αγόρασες από το τοπικό κατάστημα με χρώματα και πλαστικά. Το θέμα με το γήπεδα πρέπει να το ξεπεράσουμε. Τώρα αν θα γίνονται επίσημοι αγώνες σε ένα τέτοιο γήπεδο αυτό είναι άλλο θέμα. Πάντως πρέπει οπωσδήποτε να φέρουμε παιδιά στα γήπεδα. Όταν γίνει το πρώτο βήμα, τότε θα συζητήσουμε για το δεύτερο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌσο για τις γυναίκες του Παναμά. Δεν πρέπει να έχω ξαναδεί τόσο πολλές και τόσο πολύ άσχημες γυναίκες μαζεμένες σε τόσο μικρό χώρο. Πιθήκια! Όλες!!!! Γίββωνες όπως είπε πολύ επιτυχημένο ο Μάρκου και το κρατήσαμε ως το μότο ολόκληρου του ταξιδιού. Άσε που βάζουν και σιλικόνη στους κώλους τους διότι αρέσουν στους άντρες μεγάλοι και έτσι γίνονται κάτι κοντοπόδαρες που κουβαλάνε κάτι εξωπραγματικές περιφέρειες εντελώς αντικαβλέ. Οπότε άστα.